ในห้องรับแขก พะแพงกล่าวขออนุญาต ก

นให้คนไปเรียกตั้ง

ิดหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยทำให้มาพบคุณแ

อศอกของพะแพงโดยบังเอิญ จ

ลังก็อย่าซุ่มซ่

่อนกล่าวเสียงแผ่วเบา และ

ญ่เพิ่งลาออกไป ฉันก็เลยต้องกา

สิ่งที่หล่อนทำได้ก็คือ

ยดถี่ถ้วน ดังนั้นจึงเหมาะสมที่จะเข้ามาทำงานในนี้ แต่เธ

จะทำงานให้เรียบร้อย ไม่ให้เสีย

ใช้คนอื่น เพราะพะแพงเป็นเด็กสาวหัวอ่อน ใช้อะไรก็ทำ ไม่เคยขัดคำสั

าดห้องนอนของนายน้อย และบริเวณระ

ยน้

งท้องทะเล แต่ให้ความรู้สึกร้อ

ระเรื่อขึ้น

ุณแม่บ้

ดห้องนายน้อยอยู่ที่ห้อง

ค่

ยน้อยกลับมาบ้านก่อนเวลา เธอเอากาแฟขึ้น

ุณแม่บ้

ำสั่ง ป้ามิเชลล์จึงระบาย

ได้แ

ุณแม่บ้

หน้าตรงไปยังห้องสำนักงานเพื่อรับตารางทำความสะอาดห้องพักของบุรุษนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม อย่าง

ช้คนน

เจ้าหล่อนยังคงติดตรึ

ู้สึกหงุดหงิดกับร่างกายของตัวเอง ที่มันมี

นมา ช่างไม่ต่างจากแสงตะวันยามเช้า แม้นัยน์ตากลมโตสีดำขลับคู่นั้นจะแฝงไว้ด้วยความตื่นกลัว แต่ก็ยังคงเต็มไปด

ชะม

จ เพราะร่างกายของเขาตื่นตัวตั้งแต่ได้สัมผัสเนื้อนุ่มของเจ้าหล่อน จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่

าแบบนี้ ไม่เคยรู้สึกต้องการผู

้ด้วยความคลื่นไส้กับความรู้สึกของตัวเองอย่างรังเกียจ และก็

าว ซึ่งทุกครั้งวิคตอเรียก็ทำให้เขาสุขสมอย่างแรงกล้า

ลับไปทรุดตัวนั่งบนขอบเตียง ภาวนาให้วิคตอเรียเดิน

ัดตามอง และก็ระบายยิ้มผ่อนคลา

ลาเสียด้ว

ำลังจะยื่นมือไปรวบผู้หญิงที่อยู่หลังบานประตูเข้าม

ฉันนำกาแฟข

ื้องผ้าอยู่ในหัวของเขาม

วดขบกันแน่น ดวงตาคมก

นั่น

จะก้มหน้ามองพื้นที่ฝ่าเ

ปเถอะ ฉัน

อ...

ำสั่งเสียงแผ่วเบา และ

ายไปตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาวอย่างไม่อาจละสายตา

าชิ

วลงบนเตียง สายตาสีฟ้าเข้มวาวโรจน์ก้มลงมองไอ้

บโทรศัพท์มือถือมา

ถึงหรือยัง ผมจ

ีค่ะ เดมอน แก้ผ้า

ลังทำ

มดสิ้น เรือนกายแน่นหนั่นสีแทนสวยนอนหงายราบกับที่นอน ความเป็นชายชูชันชี้ตั้ง