สาวรุ่นน้องพากันพรวดพราดออกไปจากร้าน โดยไม่รอ

ถึงกับเช็คบิลหนีกันเลยเหรอ” ทิพยุพาเย้าถามน้อ

ะจริงอย่างที่พี่ทิพย์ว่านั่นแ

. ถูกใจคนที่

นีไปเสียก่อนสิ ทิ้งแต่นี่ไว้ดูต

่เขายกขึ้น แต่ศิลากานต์ไวกว่าจึ

ยไม่ได้เหรอหิน อ

สมควรใช้ครับ เพราะ... เอ่อ.

เป็นพี่สาวที่เขาสนิทสนมมากก็ตาม เพราะเป็นลูกคนสุดท้องกับรองสุดท้องของแม่ ที่คนโบราณเรียกกันว่า ‘หัวปีท้ายปี’ เขากับเธอจึงเป็นเหมือน

ไรที่ยังไม่ถึงเวลาอีกเหรอ พี่ว่ามันช้าไปแล้วมั้ง แต่เอาเหอะ หินเป็นห

ล้วก็เปลี่ยนมาเป็นซบหน้าลงกับต้นแขนเต็มแน่นไปด้วย

นะ... นะ... นิดเดียวเอง

และก็ไม่ไ

งคานอย่างพี่จะดูไม่ได้ ขอดูหน่อยนะ น

่สาว ก่อนจะส่ายใบหน้าหล่อๆ ไปมา เพราะเขาแพ้

นังสือ

ึ้นได้ว่าดังเกินไป เพราะพนักงานหลายคนมองตรงมาอย่างยิ้มๆ กับคว

้างดิ อย

ำไม ยังไม

ล้วสิไม่ว่า นะหินจ๋า... รู้ก่อนไ

องพี่ทิพย์ไงครับ ถ้าอยากจะดูให้ดู

ดู ซึ่งทิพยุพาถึงกับอ้าปากหวอเมื่อได้เห

ออะไรมากมายขนาดนี้ ว่าแต่... เยอะแบบนี้ แบ่งเล่มนึงเหอะนะ

ันว่าผมเอาไป ถ้าอยากได้คืนก็เชิญที่ร้านละกัน นะครับ คุณพี่สาว

จะดีเ

็รู้นี่ครับ

ปมา แต่ก็อดไม่ได้จะยิ้มตอบน้องชายเพียงคนเดียวของเธอ เพราะเห็นทีค

ัง แต่ก็แปลกที่ศิลากานต์ไม่ได้มีทีท่าที่จะชอบพอสาวใดเป็นพิเศษเลยสักคน ตั้งแต่เริ่มเป็นวัยรุ่นจนเกือบจะเ

รัวมาจากไปอย่างกะทันหันเพราะโรคมะเร็งลุกลามเกินจะเยียวยา เสียงร้องไห้ของพี่สาวทั้ง 4 แทบจะดังไปทั่วทั้งโรงพยาบาล เมื่อคณะแพ

กหินดูแล ดอกตูมพ่อไม่ค่อยห่วง หึหึ..

ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาได้ ทิพยุพายังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ยังจำได้ว่าพี่สาวทั้ง 4 นั้นต่างกอดกันร้องไห้ แต่เธอเองก็ได้แต่ยืนมองอึ้งๆ