นางให้เขานั่งหน้า…

ความรู้สึกเหมือนนั่งซ้อนรถจักรยานยนต์แต่ว่าได้นั่งข้างหน้าเหมือนเด็กน้อย

เหวินขงเฉว่ทำตัวไม่ถูกพยายามนั่งหดแล้วห่อไหล่ให้นางมองเห็นทางข้างหน้าได้ชัด

นางเอ็นดูภรรยาผู้นี้ไม่น้อยจึงได้กัดซาลาเปาแก้มนุ่มนั้นท่ามกลางสายตาของทหารทั้งหลายไปหนึ่งคำ แพทย์หนุ่มตาแทบถลน ใบหน้าร้อนฉ่าสู้กับลมหนาวที่พัดมาในยามเหมันต์ฤดู

ท่านรองแม่ทัพขี่ม้านำขบวนคณะล่าหมาป่าเฉพาะกิจ ม้าสี่ตัว คนห้าคน สี่ทหารหนึ่งแพทย์ อย่างไรการคำนวณคาดคะเนของนางก็ไม่มีผิดพลาดแน่

พวกเขาได้พักพิงกันในป่าก่อนจะเตรียมอาวุธเพื่อใช้ออกล่า เหวินขงเฉว่สังเกตได้ว่า เรื่องการล่าหมาป่านั้นทำได้โดยง่ายเสียจริงหากเป็นผู้มากฝีมือรวมตัวกัน แต่กระนั้นก็ยังปราบหมาป่าจ่าฝูงมิได้เพราะตามหามันเท่าไหร่กลับไร้วี่แวว ยามนี้จึงมีเพียงซากหมาป่านับสิบที่ถูกแบกขึ้นหลังม้าเตรียมจะเดินทางกลับค่ายโดยพลัน

แต่เรื่องการถูกลอบโจมตีนั้น นางไม่ได้คำนวณไว้...

แม้จะประมือกับศัตรูได้แต่กลุ่มของนางก็แตกพ่ายไปคนละทิศละทาง