้นจากการนอนเอกเขนกบนเตียงนอนยาวใหญ่ในสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ดวงตาสีดำนุ่มล

ารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างขลาดกลัวเจ้าสิงโตต

ตเป็นลูกแมวน้อยๆที่แสนเชื่อง เมื่อสิงโตคู่ใ

ับสั่งเรียกห

หารผู้นำคำสั่งมาถอยหลังจากไปแล้ว องค์รัชทายาทดีดนิ้วเรี

เฟอร์คาเรออกคำสั่งแล้วเ

อมตามเสด็จไห

แล้ว มีเพียงโมตูเท่านั้นที่สามารถใกล้ชิด ‘นาฟ’ ได้มากขนาดนี้ ทว่าคน

ขลับที่ยาวถึงไหล่ของตนเอง “ข้ากั

ายเป็นหนุ่มฉกรรจ์อายุยี่สิบเอ็ดปีที่ฝึกฝนการต่อสู้ทุกรูปแบบเพื่อเป็นองครักษ์พิท

าก็อย่าทำให้ข้

ลับไปที่พักของตนเองราวกับเข้าใจในสิ่งที่โมตูพูด เขาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ นอกจากจะเป็นองครักษ์ข้าง

้ามาถวายการรักษาพระประชวรขององค์ฟาโรห์เตติ โดยมีพระม

ังไม่ดีขึ้นอีก” พระนางคูอิเกรี้ยวกราดใส่ด้วยเสียงท

วจเยี่ยมการสร้างมหาวิหารที่เมืองซัค

็มีผู้ป่วยด้วยโรคประหลา

าต้องรักษาองค์ฟาโรห์ให้ได้! ไม่เช่นนั้

่ก้าวเข้ามาในห้องบรรทมของฟาโรห์เตติ เจ้าชายเนเฟอร์คาเรแย้มสรวลน้อยๆ ก่อนจะถวายการเคารพพร

็นสันนูน แต่พระหัตถ์ของพระมารดาแตะหลังมือเบาๆ เป็นเชิงเตือน ท

นเช่นไรบ้าง” เนเฟอ

ึ้นเหลือบมองโอรสจากมเหสีอ

ไม่...เ

์คาเรกล่าวเหมือนคำประกาศ “ลูกให้คนสืบเส

อิหวีดร้องขึ้นมา “หากข่าวนี้แพร่กระจายออกไปอาจจะ

้อง” เนเฟอร์คาเรลากเสี

คคาราแล้ว ซึ่งหมอที่นั่นย่อมรู้อาการดีกว่าหมอหลวงที่ยังไม่เคยรู้จักโรคนี้มาก่อน ซึ่ง

ีใครรอดชีวิต ” อูเซ

ารึ” มเหสีคูอิ ถลึงตาใส่ “คนของข้ารายงานว่าหมอวิเศษที่รักษาได้ทุกโรคอยู่ที่ห

้มีจริงรึ

งานไปตามจริง “แต่ก็ไม่เคยมีผู้ใดพบเ

ครที่ไหนไม่รู้มารั

เนเฟอร์คาเรปรายตามองอนุชาร่วมบิดา “ข้าเห็

ซอร์คาเรสะดุ้งแ

ายมิแข็งแรงจะออกไปในนอกวังในยามที่

ตน แต่แล้วแวบหนึ่งก็มีความคิดหน

ป็นหน้าที่ขององค์

ยิ้มที่มุมปากราวกับค

ขอพระราชทานอนุญาตจากพระบิด

ป...เถิด...” สุรเสีย

ป็นกังวล ที่นี่จะมีพระนางคูอ

หารราชการแทนเสด็จพ่อ” อูเซ

อหลวงต้องพยุงอาการของเสด็จพ่อให้นานที่สุดจ

จจะไม่ได้กล

ัวใจตนเอง “ข้าจะดูแลทุ

ว่างบนศีรษะของตนก่อนจะขยับตัวออกมา “ข้าจะรีบ

ูเซอร์คาเรน้อบรับคำสั

กษ์รักษาองค์พาโรห์และ...เจ้า” พระน

เขารู้ดีอยู่แล้วว่าในรอยยิ้มนั้นเคลือบยาพิษร้ายกาจปานใด ขณะที่เนเฟอร์คาเรก้

ตามพระองค์

สียงเครียด “สิ่งสำคัญคือปกป้องพร

่ทัพโมเรสเป็นนายทหารที่ซื่อสัตย์ และจงรัก

ทุกทีแม้กระทั่

นตามหลังมาช้าๆ “ข้าให้คนสืบเรื่องราวทุกอย่างแล้ว คิดว่าใช

ค์กระหม่อมก็ขอรั

บ ร่างสูงสง่าเร่งเดินไปที่ตำหนักของตนเพื่

์ พระพักตร์ของทั้งสองพระองค์ต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อไ

้างเราแล้ว”พระนางคูอิ

เซอร์คาเรเอ่ยถามทั้งที่

ะนางประกาศกร้าว “เสี้ยนหนาวชิ้นนี้ต้องทำ

ฯจะไม่ได้กลับมา

็นของลูกแม่ ทุกสิ่งทุกอย่างในแผ่นดินอีย