จ “พี่หวังหมิ่น ข้าอยากเดินเล่น พ

จินไม่มีหญิงรับใช้ข้างกาย นางรู้ดีว่าตระกูลหลินเพิ่งสร้างฐานะได้ไม่นาน แต่กระนั้นก็ไม่เหมือนพวกเศรษฐีใหม่ที่มักโอ้อวด และรังแกบ่าวไพร่ หลินเหิงอี้เป็นน

เพื่อนคุณหนูได้เจ้าค่ะ” นางยิ้มบ

็นร้านขายภาพเขียนมีคนเข้าออกจำนวน

่ว่าอยู่ไม่ไกลนัก เดินไม่นานก็ถึงที่หมาย ตอนนี้

เตรียมรถม้าก

เราเดินกันไ

เมือง แต่นางมีโครงหน้ารูปไข่ ดวงตาสุกใส ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ผิวขาวราวห

าะสม คุณหนูนั่งร

นจากบ้านไปดูแลร้านขายผ้าของท่าน

้าจะให้คนเตรียมรถ คุณหน

แต่งแบบนี้ออกไปข

บงกชแบบเรียบๆ แต่ตัดเย็บประณีต บนศีรษะประดับเพียงปิ่นหยก

อคลุมอีกชั้นเถิด

นเดินเร็วๆ สั่งบ่าวรับใช้ให้เตรียมรถม้าและเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมร่างบอบบางของหญิงสาว จากนั้นสั่งงานบ่าวรับใช้แล

คึกคักย

ิดบ้านอยู่กันเงียบเชียบ ช่วงฤดูหนาวพ่อค้

กลับบ้านที่จู้หยางนัก เข

เจ้าค่ะ แต่ปีที่ผ่า

กคิดถึงภรรยาและลูกที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตา จึงไม่ค่อยกลับมาที่จู้หยางบ่อยนัก นางเข้าใจดี แม้ความเจ็บปวดที่นางได้รับมิอา

งบจิตใจแล้วจ้องมองรอยตวัดฝีแปรง น้ำหนักอ่อนเบา บ่งบอกถึงจิตใจของจิตกรผู้นั้น บิดาของนางชื่นชอบการวาดภาพแต่ไม่เชี่ยวชาญนัก จึงเชิญอาจารย์ท่านอื่นมาสอนที่สำนักศึกษาของตน นางเองก็พลอยได้ฝึกฝนไปด้ว

ังหมิ่

ความไม่ต้องการแตะต้องร่างกายของฝ่ายตรงข้าม นางจึงถอยหลังหลบ แต่ไม่คิดว่าคนที่ยื

องมองนางไม่ยอมกะพริบตา หลินอวี้เจินแม้อายุสิบเจ็ดแต่นางช่วยบิดาดูแลสำนักศึกษา บ่อยครั้งที่ต้องช่วยดูแลคุณชายน้อยที่มาเรียนหนั

็นอะไรหรือไม่ บ

กมาบ้าง เข้าใจในทันทีว่าเด็กชายผู้นี้อาจมีสมองผิดปกติจึงเอ่ยช้าหรือพูดช้ากว่าที่

ข้าไม่เ

มานั่งข้างหมายจะประคองเขาขึ้นยืน เป็นจังหวะที่เจ้าของร้

าดเจ็บที่ใด

ขนให้ลุกขึ้นยืนเช่นนี้ เขาจึงทำหน

ะให้เด็กๆ จัดเตรียมนำส่งจวนทันที” เจ้าของร้านประจบประแจ

าษ ..

.” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ดวงตาของเจ้าของร้านก็

วาดกลัวจนตัวสั่น แม้รู้ว่าท่านเจ้าเมืองเป็นคนมีเหตุมีผลไม่ทำร้ายใค

ว้น

อยออกห่าง แต่ไม่คิดว่าเพียงนางก้าวออกมาได้สองก้าว ชายร่างสู

จ้

วกับเคยพบกันมาก่อน ทว่าเพียงกะพริบตา ดวงตาคมคู่นั้

ม่คิดจะขอ

้กล่าวคำขอโทษจริงๆ จึงหุบปากแล้วสบตากับเด็กหนุ่มที่จ้องม

ย ข้าไม่ไ

ุ่มรีบพยักหน

บ้าง ต้องการไป

สาวเท้าเข้าไปสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่ม