ิดต้องรอบคอบและสุขุม หญิงสาวข่มความกลัวลงได้ยากเย็นเมื่อภาพถนนหล

ลังพวงมาลัย ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปตามแสงไฟเบื้องหน้าที่สาดส่องเนินดินและหินซึ่งพาดผ่านเข้าไปยังป่ารกชัฏ สำหรับปรายฟ้าช่วงเวลาบนรถคันนี้เสมือนชั่วชีวิต นานนับชั่วโมงที่คนขับพายานพาหนะเก่าคร่าทว่าแข็งแกร่งหลีกเลี้ยวกิ่งก้านไม้และหินดินดานราวกับเป็นผู้ชำนาญทางอย่างดีแล้ว เบื้องหลังมีเพียงความมืดทิ้งตัวห่างออก

ถทีสิ!” ปรายฟ้าคู้ตัวและนิ่ว

เป็นอะไรขึ

มาในป่านี่ตั้งนานแล้วนะ ฉันก็อ

เขมราชเหยียบเบรคกะทันหันจนร่างของเธอเหมือน

ๆ ไม่เป็นรึยังไง

าชคนนี้ไม่เคยเตือนคุณ!” เสียงคำรามลั่นสั่นประสาทของปรายฟ้าจนกระเจิดกระเจิงไปเกือบหมด หากแต่เธอต้องเก็บความยั้งคิ

ี...ถ้าขืนชักช้าผมจะ

ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ปรายฟ้ารีบสะบัดเท้าเรียวออกจากรองเท้าส้นสูงคู่งามที

่ไหน มัดกล้ามที่แขนและหน้าอกภายใต้เสื้อยืดเนื้อบางทำให้ร่างอรชรที่ดูเล็กไปถนัดใจต้องคิดคำนวณทางหนีทีไล่มากกว่าเดิม หากใช่เพียงรูปร

ีใครกันที่ยังจะอยากปลดทุกข์ในป่าใหญ่มืดครึ้ม เธอไม่ได้มีความรู้สึกอยากทำอะไรดังที่บอกกับเขา แค่เพียงโอกาส...ที่จะได้ปลีกกายห่างออกมาจากคนอหังการอย่างเขมราช หากมันจะเป็นโอกาสสุดท้าย เมื่อได้จังหวะเหมาะหญิงสาวจึงเหลียวหลังกลับไปมองผ่านทางช่องพุ่มไม้ใหญ่ เขายังยืนอยู่ข้างรถจิ๊ปที่สตาร์ทเ