เธอต้องวิ่งไป...

าได้ไม่นาน อารามรีบทำให้เธอสะดุดรากไม้ในความมืดก่อนร่างบางจะล้มลงซ้

มื่อเธอฝืนหยัดกายขึ้นนั่งก็เห็นรอยน้ำเหนียวข้นไหลออกมาเป็นทางยาวน่าตระหนกยิ่งนัก เธอได้รับบาดเจ็บจากความเร่งรีบและขลาดกล

ขมร

มั้ย ปรายฟ้า!...อ

ดเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถ

เธอเข้ามาใกล้ใบหน้าที่ฉาบทาด้วยโทสะร้อน ปรายฟ้าไม่มีโอกาสจะพูดอะไรได้อีกเมื่อคางเร

ิตของคุณจะถูกฝังไว้ที่นี่!...อย่าอวดดีถ้าคุณมาอยู่ในป่า บางทีทางที่คุณคิดว่าจะได้กลับบ้าน อาจจะเป็นท

ไม่สนใจเสียงกรีดร้องและการดิ้นขัดขืนซึ่งก็ดูรา

!...ถ้าฉันออกไปได้ฉัน

้างรถก่อนจะดึงเชือกบนข้อมือร่างเล็กออก หญิงสาวนึกใจชื้นเพียงชั่วครู่แต่แล้วก็ต้องพบกับสิ่งท

ันอีก...ในเมื่อฉันก็หนีคุณไม่ได

ล่ห์เพทุบายอย่างคุณ ถ้าไม่ทำให้คุณเห็นซะบ้างว่

ฉันเป็นคนนะคุณเขมราช คุณมัดฉัน

ี้ยไปหมด แทนที่จะใช้โซ่มัดเธอตามความตั้งใจกลับต้องตระกองกอดเธอไว้

ะนะคะ ปรายเจ็บไปหมดแล้ว

ิวนักในคราเดียว เธอแค่อยากให้เขาปราณีใช่มาทำแบบนี้กับจำเลยที่เขาหยาบเถื่อน หญิงสาวตัวแข็งด้วยไม่เคยตั้งรับสัมผัสจากชายใดเลยในชีวิต ลิ้นเล็กในปากอิ่มยังขาดประสบการณ์หากแต่หวั่นหวามยิ่งเมื่อถูกลิ้นสากหนาของชายแปลกหน้าล่วงล้ำเข้ามาเป็นครั้งแรก หากก็เพียงครู่เดียวราวต่างใช้ความพยายามถอนสติกลับคืนจากบ่วงอารมณ์ชั่วแล่นที่คล้