ให้ปรับสภาพรับกับแสงแห่งอรุณของวันใหม่ มธุรสกะพริบตาสองสามครั้งจนชินกับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า พล

แขนหนาที่วางพาดเอวเธอแล้วพยายามยกมันออกอย่างช้าๆ ไม่ต้องใช้ความคิดอีกแล้วคงเป็นเขาที่อุ้มเธอมานอนที่เตียงและ

สวมเสื้อผ้าให้เธอ แถมยังนอนกอดเธอทั้งคืนอีก คนที่ไม่เคยรู้จักกันแต่กลับเห็นเธอทุกซอกท

าไม่ใช่คนขี้เซา เมื่อมีบางอย่างเคลื่อนไหวจึงรู้สึกตัวทันที ชายหนุ่มยกมือตั้งฉากเท้าคางได้รูปของตนมองมธุรสอย่างขำๆ สาวเจ้าลุกขึ้นนั่งบนเตียงก้มหน้างุดไม่กล้าแ

ำกับข้าวรอคุณค่ะ แล้วเ

อร่อยดีนี่” คำชมซึ่งหน้าเรีย

อ่ยเสียงเบาจนแทบจะเหมือนกระซิบยามคุยกับเขาและยังคงก้มหน้าง

าถึงหน้าตัก ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงมายืนตรงหน้าสาวน้อยมธุรส ใจดวงน้อยสั่นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นเขาเต็มตา เธอไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชา

่อนเพลีย ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวว่ามีสายตาจับจ้องอยู่ แต่สายตานั้นไร้เดียงสาเกินไปไ

่นใดนอกจากนั่งจ้องอย่างเดียวและเสียงนั้นก็เรียกสติจากคนจ้องได้ดี เธอหน้าแดงเถือกไปถึงหูอาจจะเ

้าซุกดินได้

าทีประหม่าของเธอก็เขาไม่เคยอยู่กับสาวน้อยวัยกำดัดเช่นนี้นี่ เมื่อคืนเขากลับมาสี่ทุ

มไปนอนในห้อง ก่อนจะกลับมาหาน้ำดื่มในตู้เย็นก็พบว่าของสดที่เก็บไว้เผื่อทำอาหารพร่องไปมากจึงลองเปิดตู้กับข้าวดูก็ต้องยิ้มให้กับผลงานของคนป่วย เขาจัดการกินมันเสียเกือบหมดพลางคิดว่ามันช่า

ูใสซื่อ ท่าทีประหม่าและเขินอายไม่เคยยอมกล้าสบตาเขาตรงๆ สักครั้งนั่นที่เป็นเสน่ห์ดูน่าหยอกเย้า น่าแกล้ง และ...เรือนร่างที่เข

ามใจเพราะดูท่าจะไม่ใช่แบบที่จะมารองรับอารมณ์กำหนัดของเขา แล้วจากไปอย่างพวกนั้นเป็นแน่ เธอคือสิ่งต้องห้ามและต้องกำจัดไป