บาลที่ใก

ิงนั่งตัวสั่นอยู่เคียงข้างกัน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ไม่มี

วหมิงเงยหน้าตาแดงช้ำมองไปทางห้องไอซียู ทิพวรรณกอดร่างน

งไม่เป็นอะไร เ

ยังสั่นเป็นเจ้าเข้าไม่หาย เธอรู้ดีว่าการปลอบโ

างครับ” นายอรรถวัฒน์ละล่ำละลักถ

แต่...แม่ของเด็ก หมอพยายามจนสุ

ะหมอ บอกผมว่าหยางเฟ

ิครับ เราต้องรอให้ฟื้นก่อนถ

่ยหลงให้ได้ ไม่ว่าจะเส

่ก็ยอมพยักหน้าแล้วเดินกลับ

ร้างความอลหม่านไปทั่วโรงพยาบาล เมื่อมาเฟียแห

ผิงเสียชีวิตไป

มอจะต้องทำให้เ

ูกดึงไปจ่อหน้าหมอ ริมฝีปากบางเฉียบแสยะยิ้มให้รู้ว่

แล้วแย่งปืนไปจากมือหนา แต่หยางเฟ่ยหลงสติแ

้น ดวงตาบนใบหน้าแตกยับแดงก่ำและวาวโรจน์ ร่างใหญ่ยังอยู่ในชุดคนไข้ใต้ผืนผ้านั้นมีบ

ุนะคะ” ทิพวรรณร้องบอก เข้าไปป

มมัน ไอ้ชั่วนั่นมันต้องถูกใครสั่งให้ทำแน่ๆ พวกแกใช่ม

ใหญ่อ่อนระทวยลง นั่นแหละความอลหม่านถึงได้หมด หากแต่ร่างเล็กที่ซุกเงียบอยู่เบื้

ยวแน่น และได้ความว่าทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุจากการขับรถเร็วเ

ยเชือกที่มัดข้อมือไว้กับเตียงคนไข้ เขาดิ้นรนเยื้อยุดและตะโกนเสียงดัง จนคุ

หมิงล

อยพยายามเกลี้ยกล่อมด้วยความเป็นเด็กอ่อนใสต่อทุกสิ่งท

จนตาย เพราะมัน เป็นเพราะพวกมันทั้งห

ศีรษะของเด็กน้อยสูงถึงขอ

จวหมิง พวกอัคราบริรักษ์ไม่ใช่ค

น้าทิพ บอกผมว่าไม

กมัน ถ้าไม่ได้รับคำสั่งแล้วมันจะกล้า

จสะอาดของเด็กน้อยยังไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี อากับน้าชา

ละห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ศัตรูมันจะใช้ความใจอ่อนเป็นช่องทางทิ่มแทงเรา ต่อไปนี้ระหว่างต

ระริกราวกับกำลังชั่ง

่อ สิ่งที่พ่อสั่งเป็นสิ่งที่เจ้าควรจะทำตามที่สุด พวกอัคราบริรักษ์มันฆ่าแม่ของลูก ถึงมันจะไม่ได้ลงมือเอง แต่มันก็สั่งให้คนของมันทำ พ่ออยู่ในรถคันนั้น กอดแม่กับน้องในท้องและมีเสียงร้องคร่ำครวญของแม่ ซึ่ง