สุขเล็กๆ ด้วยการมองซวีซิ่ว นั่นค

องดูซวีซิ่วที่ยังสวมชุดสีเทาเรียบๆ แต่เมื่อยืนอยู่ใต้ต้น

หญ่ ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมา ไม่มีสักครั้งเลยที่จะเห็นนางทำตัวขี้เกียจ นั่นยิ่งทำให้เข

มขยันและเด็ดเดี่ยว หากได้สร้างครอบครัวกับสตรีต

่าตนเป็นเด็กกำพร้า หรือว่าความทรงจำของเขาค่อย

ใช้วิชาหมัดมวยได้ ต่อสู้เก่ง บางครั้งก็คิดว่าตนติดตามชายผู้หนึ่ง เป็นความจงรักภักดี

เป็นการดึงสติของเขาไม่ให้จมอยู่กับความสงสัยเหล่านั้นจนเกิดอาการปวด

นด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่มิได้เส

ชุดทหาร ใบหน้าไม่ถึงกับหล่อเ

่นาง

กนางพลางค้อมศี

ีปฏิกิริยาอย่างไร จะเย็นชาเหมือนที่ทำกับ

กเล็กน้อยให้กับทหารหนุ่ม ก่อนผ

บร้อยแล้ว ท่านฟ่านเข้ามานั่งรอข้า

ตอนที่นางหมุนเท้ากำลังจะเดินเข้าไปหยิบสม

วหันกลั

อะไรเพิ่ม

นาง พูดพร้อมหยิบกระดาษแ

่วนนี้ไม่เกี่ยวกับสั่งประจำทุกเดือน แม

งก็บอกกับเขาว่า “เข้าใจแล้ว หากต้องการตามนี

ก่อนจะเดินเข้ามานั่งรอซวีซิ่วในห้องโถงด้วยตั

แขนของซวีซิ่ว นั่นก็บอกชัดแล้วว่าอีกฝ่า

นว่านางยิ้มให้กับชายคนนั้น ซ้ำยังให้เขาคว้าแขนโดยที่ไ

ี่ยืนแอบมองพวกเขา เดินกลับไปที่หลังบ้าน

งจี้ที่กินลูกไฟหึงเต็มอกรู้สึกว่าการรอค

านกว้างหลังบ้าน เขาก็พุ่งเข้าไปฉุดแ

รของท

ขนกลับแล้วเอ

ม่มีสิทธิ์ แต่ก

าไม่

ื่อง

้เขา แต่ไม่เ

หา

ะเง้ากระงอด ไม่สนว่าน

ฟ่านคนนั้น ซ้ำยังยอมให้เขาจับแขน แต่พอข้าจ

ไม่เหม

เขาแค่ผ่านมา และนางก็แค่ยื่นมือช่วยเหลือ หากวันใดวันหนึ่งความทรงจำของเขาฟื้นคื

นคนนั้นมาที่

บเขาทันที นางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง แ

บนางเลยหรือ ดังนั้นพอนางไม่ยอมเปิดปากอธิบายใดๆ เขาก็ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก พ

อบข

ที่เปลี่ยนไปของหว่างจี้ บางทีพื้นเพนิ

อะไร เขาขยับเข้ามาประชิดนางมากกว่าเดิม

มื่อข้างหลังของนางไม่มีที่ว่างให้ถอยหนี นางก็ช้

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างท่านควรทำ ข้าแค่ช่วย

าไม่

จบประโยคดี ก็ถูกหว่า

ลับคืนมาแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ ตอน

พาะกับคนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างหว่างจี้ แต่

บกันบ่อยเข้า ข้ากับเขาจึงสนิทสนมกันในร

นไม่ใช่แค่คนสูญเสียความทรงจำ แต่เหมือนคนเป็นบ้า ขี้ระแวงและชอบหึงหวง นางไม่พูดอะไรก็โกรธ ตอบ

ยดังเดิม ราวกับไม่ได้สนใจว่าคำพูดของนางจะมีผลต่อเขามากน้

ยิ่งพลุ่งพล่าน ขณะที่นางกำลังก้าวเดินผ่านเขาไ

่ยวซิ

ยงแสดงสีหน้าเย็นชา นางยังสะบัดแขนออกจากพ

อ๊

ลึงกับแรงขอ

ต่ชื่อจริงๆ ยังจำไม่ได้

ึก

งใจ หว่างจี้อึ้งงันไปวูบหนึ่ง ก่อน

น่อยไม่ได้หรือ อย่างน้อยก็ช่วยใจ

รับใครหรือช่วยเหลือใครมาก่อน ท่านเป็นคน

จ้า

้ เมื่ออาการของท่านดีขึ้นเมื่อไร ท่านก็ต้องออกไปจากบ้านของข้าอยู่ดี ดังนั้นท่านอย่าพูดหรื

งให้เขายื่นมือออกไปรั้งนางไว้อีกครั้ง หากอีกด้านในค

พลันนั้น มือของเขากลับคว้านางไว้ตามสัญชาตญาณ ครั้งนี้ไม่ใช่แค

ิดจากอะไร เขาจะละลายน้ำแข็

ล้าทำเช่นนี้ ซวีซิ่วจึงยืนนิ่ง หากพูด

ารอยู่เพียงลำพัง หลายปีแล้วที่ต้องเก็บซ่อนค

ที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจพุ่

ถอยห่าง มองเขาด้วยแววตาโกรธจัด พร้อมกับรีบเช็ดปาก จากนั้นเดินกลับไปที่ใต้ต้นเฟิ

รธใครหนักขนาดนี้ ซึ่งหว่

่างจี้จึงมีรสขมปร่าแทบดื่มไม่ได้