ีทีท่าว่าจะหลบสายตาเขา ถึงแม้เธอจะต้องเงยหน้าสู้สายตาเขาก็ตาม

เพราะเซลล์สมองของฉันมันมีค่ามาก

่อความอดทนของเขากำลังจะไม่เหลือ เพ

น้าประตูวิ่งเข้ามาทันทีเ

นและเดินจากไปโดยที่ไม่หันมามองกอหญ้าที่เบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่

ป เพราะที่นี่ไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์ และอารมณ์ของชายหนุ่มคนนี้ว่าน่

จ้าหน้าที่หน้าเค้าเตอร์ ขยับไปหา

าที่ที่เข้ามาถามเธออย่างห่วงใย และเธอก็ยกมือไหว้แม่บ้านที่รีบเข้ามาเคลียทำความสะอาดพ

ทุกคนที่นี่ถึงเข้าใจว่าเป็น ‘อุบัติเหตุ’ แต่

นไปมองตามสายตาของ เจ้าหน้าที่เค้าเตอ

เขมิกาทักทายกลับ

ณกอหญ้าค่ะ เธอมา

้า?....” เขมิกาทักทาย

เขมิกาพยักหน้าเข้าใจทันที เพราะเธอไม่เคยเห็นตัวจริงเ

ห้คุณกอหญ้าต้องรอ...” เ

เองค่ะ...” เขมิกายิ้มและเธอคิดว่า

ู้เกี่ยวข้องเข้าห้องประชุมได้เลย” ประโยคแรกเขมิกา

รียกเข้าของโทรศัพท์ที่เรียกมาก่อนหน้านี้ เธอยั

วลาเดียวกัน...ณ ห้องท

ิงศศิธร ทักบุตรชายเพียงคนเดียวที่เดินเข

ามาพร้อมหอมแก้มคุณหญิงศศิธร ตามปกติ

ไว้สำหรับพักผ่อนของคริสต์ ยามที่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ใช่! เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ว่าคริสต์เป็นเจ้าของนโยบายที่ออกมาตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาในการบริหารสถานี

ิธร หยิบโทรศัพท์ของตนเ

ิธรยิ้ม เมื่อเขมิกาที่เธอรักเหมือนลูกสาวคนหน

งไปห้องประชุมก่อนนะ..

น้าประตู และมองตัวเองในเงาสะท้อนของกระจก ที่เขาถอดเสื้อตัวที

กมา เมื่อภาพหญิงสาวที่เป็นสาเหต

องประ

คนที่ได้รับเลือกมารับบทบาทนั้นตรงหรือใกล้เคียงกับที่เธอเขียนไว้มั้ย และเมื่อถึง นักแสดงนำฝ่ายหญิง ผู้กำกับขึ้นภาพสองคนให้เธอดูเพร

้องประชุมถูกผลักเข้ามา

่าวออกไปอย่างใจดีและสุภาพให้กับทุกคน ที่พร้อมก

เพราะในห้องแห่งนี้ เป็นเธอเพียงคนเดียวที่ยังไม่รู้จักอย่างเป็นทางการผ

าวทักทายพร้อมยกมือไหว้ทำค

ว่าที่พวกเราคาดไว้...เก่งจังเลยค่ะ” คุณหญิงศศิธรกล่าวออก

กลับแบบไหนดี ก็เลือกคำกลางๆที่เธอนึกออกตอบก

ิงศศิธรหันไปถามผู้กำกับท