ถึงการผ่านการออกแรงมาไม่นาน น้ำฟ้าถอนหายใจเมื่อไม่ได้คำตอบกับคำถามที่ถามไป และเมื่อเธอรู้สึกถึงความอุ่นที่ไหลออกมาจากความเป็นหญิงของเธอทำให้สติรับรู้การกระทำของเขา น้ำฟ้าค่อยๆก้าวลงจากเตี

มบริเวณหน้าท้องแบบเรียบนั้น เธอนั่งหันหลังให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้ลืมตามองเธออย่างเป็นกังวลและดวงตาเขียวมรกตนั้นฉายออกมาถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจนจนเจ้าต

วิตที่ บัดซบ! ของเธอได้อย่างชัดเจน เธอไปทำเวรกรรมอะไรไว้กับใครนักหนาทำไมเธอต้องมาเจอกับเรื่องนี้ด้วย

ดออกมา สองมือน้อยๆกำแน่นอย่างอดกลั้นและอดทนบนขาเล็กนั้น อดัมปิดเปลือกตาลงเพราะเขาไม่อาจทนเห็นห

ที่เพียบพร้อมอย่างเขาผู้หญิงหน้าไหนจะปฎิเสธเพียงแค่เขาพยักหน้าเรียกเพียงครั้งเดียว แต่มีเพียงผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่รู้ว

ทำมาก่อนและตัวตนของเขาก็เกิดความต้องการเธออีกครั้ง เขาจึงสนองความต้องการของตัวเอง โดยไม่ได้ฉุกคิดถึงความรู้สึกของหญิงสาวเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ถึงแม้จะเป็นนิสัยปกติของเขาอยู่แล้วที่ไม่เคยแคร์ผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น เขาจึงได้เริ่มต้นขยับสะโพกเพื

ครั้งแล้วครั้งเล่าจนร่างบางขยับตามแรงกระแทกนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งในความรู้สึกเขาตอนนั้นและต่อจากนั

และโอบช้อนร่างเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะดิ้นรนต่อสู้ เธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะเมื่อมองใบห

ที่ใบหน้าหวานนั้น น้ำฟ้าได้แต่พยักหน้าพร้อมสองมือขึ้นมาปิดบังตัวเองไว้

รื่อขึ้น “เดี๋ยวจะเอาเสื้อผ้ามาให้...ขอเตือน!...อย่าได้ทำอะไรที่สิ้นคิดอีกนะ” อดัมพูดด้วยน้ำเสียงที่เ

ำลังสับสนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอนั้นมันยิ่งกว่าฝัน และแน่นอนความรู้สึกส่วนหนึ่งบอกว่าเป็นฝันร้าย แต่อีกส่วนหนึ่งกลับคิดในทางตรงกันข้าม เพราะเธอก็ต

าทีก็เดินออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุมและเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดพอเหมาะสำหรับการใช้งาน อดัมยืนดูเสื้อผ้าของแม่ที่แขวนไว้อยู่สองสามชุด เขาเลือกชุดที่เหมาะสำหรับการเดินทางไกลข