ป็นไปตามที่คาด หนูมุกถอยหนึ่งก้าว แต่ก็ไม่ยอมละสายตาจากกัน และเหมือนเดิมอลันทำเหมือนเดิมหนูมุกก็สนอง

ป็นก้าวยาวๆและเร็วขึ้น หนูมุกตกใจถอยหลังแต่ได้แค่เพียงก้าวเดียว

ะร้องออกมาอีกครั้งเมื่อ อลันตามลงมาใช้ทั้ง

่ปากบางสีชมพูอ่อนๆด้วยลิปสติกบางๆ เขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ด้วยวัตถุ

สามปีที่หนูมุกพูดกับเขา เพื่อมาข

ูของเธอแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด เพราะเสียงกระซิบที่ตอบกลับมานั้นห่างริมฝ

ไว้ตลอดสามปี หนูมุกหลับตาลงพร้อมกับเม้มปากบางนั้นด้วยความรู้สึกที่สับสน ไม่ร

ัง เป็นดั่งเสียงระฆังหนูมุกลืมตาและดิ้นรนออกจากการคุมขังนี้ อลันก็ปล่อยอย่างง่ายด

่อยน

ท์?” อลันกลับพ

ปให้ไกลจากสถานการณ์อึดอัดนี้ และไม่ทันที่อลันจะได้ถาม เสียงโทรศัพท์ก็ดังข

แกนานแล้วนะโว้ย....ไหนว่ารีบนักรีบหนา” นายเติ้ลใส่ปิ่นมุก

ื่อนตัวแสบให้หายโมโห “ไม่ใช่เพราะแกมาช้าหรือไง ฉันต้องมาตกอยู่

ยนั้น เพราะเขาแนบหูของตัวเองกับโทรศัพท์ของหนูมุกอย่างที่หนู

./ว้าย!!!...” อลันพูดพร้อมกับนอนลงไปอีกครั้งพ

ุกนอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ” อลันกระชั

ื่อนมารออยู่ห

ยาก

ใช

อนขอร้อ

้องทำอย่าง

นพูดพร้อมรัดวงแขนมากขึ้น โดยแผ่นหลังของหนูมุกแนบสนิทกับหน้าอกแกร่ง อล

หนูมุกยอมในที่สุด เพราะรู้ว่าไม

าบด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอลันจะรุกเธอ

่นแบบที่สมัยเด็กๆ ที่เธอมักใช้และขอกับพี่อลันของเธอตลอด ถ้าพี่อ

ละตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรีย

และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจกับความรู้สึกที่ติดค้างในใจม

า ชาวาบขึ้นมาทันที นี้เขาทำร้ายหนูมุกถึงเพียงนี้เลยเหรอ “ได้โปรด

นั้น อลันกระชับอ้อมแขนมากขึ้นใบหน้าข

กับเชยคางหนูมุกขึ้นมา “แต่ที่พูดไปเมื่อกี้มันออกมาจากใจและความต้องการของพี่จริงๆ” อลันพูดจบประกบปากบางของหนูมุกทันทีด้วยความอ่อนโยน หนูมุกเคลิ้