ำเข้าไปได้นั้นก็กอบโกยดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างไม่รู้จักคำว่าพอ หนูมุกยกสองแขนโอบรอบคออลันเรียนรู้รองรับการจูบครั้งที่สองของชายคนเดิม อย่างเด็กสาวที่ตกไปในหลุมความ

ืมตัว “...มุก...ต้องไป...แล้ว...” หนูมุกพยายามร้องเตือนตัวเองมากกว่าจะเตือนอลัน อลันหอบหายใจอย่างกักเก็บความรู้สึกที่ได้ปะทุ

ีนัยยะและยังไม่ลืมตาและลมหายใจก็สม่ำเสมอ เพื่อแ

ได้ แต่ทำไมตัวเธอ,ใจเธอ,ความรู้สึกเธอถึงไม่ดีใจหรือรู้สึกดีสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้

้วเขากับเธอก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พึ่งจะห่างกันแค่ช่วงสามปีที่ผ่านมาเท่านั้น เพราะเขาต้องยุ่งวุ่นวายเรียนรู้กับธุรกิจมากมายของครอบครัว หลังจากที่เขาเรียนจบปริญาโทด้วยวัยยี่สิบสี่ปีที่ประเทศอังกฤษ และทันทีที่เขา

ก็จบตามคาดหวังไว้ แต่การกลับมาครั้งนี้ของเขาเพื่อมารับเธอไปอยู่ด้วยและให้เธอโอนเทียบหน่วยกิตเพื่อไปเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาต้อ

ช่วยเหลือให้น้องบินไปช่วยควบคุมสถานการณ์แทนเขาที่อังกฤษ เพราะเขารู้ว่า

ความสำคัญและใส่ใจจากเจ้าของเลยสักนิด เพราะมันเป็นของขวัญจากเขา น่าจะประมาณสองสามปีได้ดูจากจำนวนกล่องเพราะเขาจะส่งให้กับเธอทุกเทศกาล ไม่ว่าจะเป็นปีใหม่ วัน

ยปิ่นมุกร้องไห้ฟูมฟายน้ำหูน้ำตาไหลยัง

เข่าสองมือพัลวันทั้งรูปผมยาวดำของเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ฟูมฟายน้ำหูน้ำ

เขาเองก็ไม่อยากจาก หนูมุกไปเลย เขาทั้งรักและช่วยพ่อแม่ทูนหัวเลี้ยงหนูมุกไม่ต่างไปจากไข่ในหิน ทั้งๆที่มีการพูดคุยและตกลงกันกับหนูมุกมากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วว่าเขาต้องเดินทางกลับประเทศอังกฤษ ตลอดสัปดาห์ทั้งเข

ะเฟสทามมาหาหนูมุกทันที...ย

นทีแต่น้ำตาก็ยังไหล หน้าตาแ

โดยจี้นั้นเป็นแหวนวงเล็กๆที่ดัดแปลงเป็นจี้ “เก็บรักษาไว้ให้ดีนะคร

ุกไว้ อลันยืนขึ้นยกมือไหว้พ่อทูนหัวอีกครั้ง และเหลือบตาไปมองแม่ทูนหัวที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาพร้อมโบกมือลา และก่อนที่เขาจะหันหลังก็โบกมือลาหนูมุกอีกครั้ง หนูมุกโบกมือลาต