็ยังขยับอยู่ดีเพราะแรงกระแทกของครูสนั้นเอง สองขาของเอวาขยับฝ่าเท้าวางทาบกับที่นอน เข่าตั้งฉากเป็นฐานรองรับแรงกระแทกของครูสได้เป็นอย่างดีมา

สองเกร็งกระตุก เหงื่อกาฬไหลผุดชื้นตามผิวกายทั้งสอง เมื่อเวลาผ่านไปความอ่อนล้าและเหน็ดเหนื่อยของครูสและเอวาค่อยๆจางไป เอวาขยับพร้อมกับมือเล็กที่พยาย

พึ่งจะ...พึ่งจะมีสัมพันธ์โดยที่เธอไม่ต้องการเลยสักนิด ชีวิตของเธอควรได้เริ่มต้นใหม่ พระเจ้า

่างไม่แคร์ เขาสวมกางเกงและก่อนเดินออกจากห้องเขาปิดทีวีและทำอะไรบางอย่างที่เอวาไม่สนใจจะหันไปมอง “ ปัง!” เสียงประตูปิดตามหลัง เอวาปล่อยเสียงโฮร่ำไ

กหมอนซับน้ำตาความเสียใจที่เธอไม่อาจยับยั้ง

ก็แทบจะจำเธอไม่ได้เลยเพราะผู้หญิงอย่างเอวาทั้งตอนที่เธออายุสิบเจ็ดหรือในแบบปัจจุบัน ไม่มีทางเลยที่เขาและเธอจะโคจรมาเดินบนเส้นทางเดียวกันได้ ครูส หยิบอีกภาพขึ้นมา เดม่อน เด็กผู้ชายวัยหกขวบกับภาพถ่าย

อวา เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนอนุญาตให้คนที่เคาะเข้า

นแวน เข้าแจ้งคว

พโดโนแวนลงถังขยะข้างๆ อย่างไม่สนใจ เพราะเจ้าหน้าที่ไม่มีทางรับแจ้งความแน่นอน ก็ในเมื่อสถ

ดม่อนตั้งแต่วันที่เราพาตัวคุณเอวามา” เปาโลรายงานแม้แต่เพื่อนบ้านที่เขาส่งค

วาจะยอมบอกว่าเดม่อนอยู่ที่ไหน?”

ล้ว เมื่อเดม่อนบอกว่าให้เธอช่วยโทรหาแม่เมื่อเวลาผ่านไปอีกวัน เพราะโดยปกติให้

ไปหาแม่...แม่อย

ับไปตอนไหนเธอจำไม่ได้ เอวามองไปรอบๆห้องเธอยังอยู่ที่เดิมบนเตียงนอนในห

ายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว เอวาเพ่งสายตา

อย่างกับว่าเขาเป็นศ

ธอตอนนี้เลย” ครูสพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

..โอ้ย!” ครูสหุบยิ้ม มื