มาในบ้านพร้อมรถเข็นที่เต็มไปด้วยข้าวของ “ดูท่าแล้วคุณยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยครับ” ณิชาม

งตาโตค่อยๆ พล่าเลือนด้วยหยาดน้ำที่เกิดขึ้นมา ไร้ซึ

จากที่นี่แน่ๆ เพีย

ห้าปี ตลอดเวลาบนเกาะนี้มีเพียงสองชีวิต เขาและคนดูแลที่เว

าบริเวณ “เดี๋ยวผมลงไปเองครับ” รัสเอ่ยกับภีม

ผลั๊วะ แต่ประตูรถด้านหลังถูกเปิดออก ภีมะก้าวออกมา สองมือล้วงกระเป๋า ดวงตารีเรียวคล้ายกับเหยี่ยวมองมาไปท

” ยิ่งได้เห็นณรงค์โศกเศร้าเสียใจมากขึ้

เกี่ยวกับ

งผมนะครับ การที่เธอหายตัวไป ผมก็...เสียใจนะ” ภีม

เรื่องอะไรท

่าเธอก็แค่เหยื่ออีกคน...อีกคน...ก็ได้” เสียงคำหลังแววตา

รยปรายลงมา ซู่ซู่ สายฝนเทกระหน่ำลงมาตามฤดูกาล ณรงค์ยังไม่อาจมีแรงลุกไปไหน เขาทำได้แค่ร้องไห้

่อยผม ผมไม่ไหว

ขอไปเล่นน้ำตรง

ารน้ำจากภูเขาไ

ำเยอ

ี้เป็นช่วงฝน ปริม

ณิชาหลังจากได้ข้อมูลตามต้องก

บร่างบางก็วิ่งไปทันที ไม่มีอะไรที่เธอต้องห่วงเพ

ะครับ” กฤษเอ่ยขึ้นหลัง

าณิชาเป

มสีน้ำตาลประกายทอง เป็นสีธรรมชาติของเธอ

ะใช่ม

คร

ด่นคนหนึ่งแน่ๆ ผิวขาวที่เป็นเอกลักษณ์ของชนชาติ ภีมะได้ผิวมาจากแม่ผู้ล่วงลับ

รับ” คราวนี้รอยยิ้มบนใบ

งพูดออกม

มคน ณิชาเป็นผู้หญิงคน

ใกล้ชิดเพียงชั่วครู่อย่างงั้น เหรอ.

แต่สำหรับณิชาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านม

นายอย่าง

หนือสมุทรนิ่งไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ

งสืออยู่ไม่นาน ลุกจากเก้าอี้เข

งสืออยู่ไ

ช่ค

นจบแล

อ...ย

มีอะไรที่ไม่เข้

อ เปล

แค่การแยกตัวออกมาจากเขาก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที

หนังสือก่อนนะคะ” เสียงเศร้า

ุทรเอ่ยเรียกเธอไว้