เฉยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ตยาคีย์อมยิ้มออกมาและขณะเดียวกันเขาก็หันกลับมามองหล่อนพอดี สายตาทั้งคู่ประสานกัน เหมือนหลงเ

ากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน่ามอง หญิงสาวก้มหน้า

วเลย” เมื่อเดินมาหยุดที่สะพานไม้เก่าๆ ที่ทอดข

หัวเราะเหมือนกับไม่อยา

งถามชื่อของผู้หญิงที่ต่ำย

องชวนหัวอะ

ก มาย เฉยๆ ก็ได้... ค่อยๆ เดินนะคะ

ังแหล่มิพังแหล่ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เพราะหากเขาตกลงไปใน

กดี งั้นผมเรียกมายแล้ว

รารีบข้ามกันเถอะค่ะ ฉ

อย่าง ผมก็ไม่ได้ตัวหนักอะไรนัก ไม้ตั้งสองแผ่นต่อให้

มารถก้าวข้ามไปยืนอีกฝั่งหนึ่งได้

ู่ตรงไหนครับ”

มไป ก็เห็นบ้านหลังขนาดปานกลาง ไม่เก่าจนเกินไปนัก นี่ก็

ณเองหรื

ดือนละสองพัน” หญิงสาวฝืนยิ้มให

ก็เชิญเข้าไปทา

ต็มใจกระโดดลงไปในหลุมรักที่เขาขุดรอไว้ให้นานที่สุด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเฝ้ารอคำตอบ กลัวเหล

ูของเขา เรียกรอยยิ้มหวานจากใบหน้างามของตยาคีย์ให้ออกม

ความในใจที่หล่อนคิดมันฉายชัดบนใบหน้าของเจ้

นถูก

ได้ว่า เขาเองก็ต้องการหล่อน แต่ยั

ำเรอ เมียเก็บ

เท้าบางของตยาคีย์ที่กำลังจะก้าวพาเขาเข้าไปใ

ย็นหรอกค่ะ มี

สาวน้อยที่ทำหน้าละอายใจอยู่เบื้องหน้า และก็รู้สึ

ได้ครับ ผมไม่เรื

ี่พึ่งได้ค้นพบ เขารวยล้นฟ้า กินข้าวมื้อหนึ่งไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่นบาท แต่คนจนๆ พวกนี้ ค

นสวยของเขา... เพราะหล่อนท

มกับเจ้าหล่อนบ้าง และที่สำคัญก็คือเจ้างานนั้นจะ

นของนักสืบเอกชนที่เขาสั่งให้เลขาติดต่อให้เมื่อเช้านี้ช่างเร็วเกินความคาดหมาย เพราะเขาแจ้งความต้องการไป

องแปลกไม่ใช่หรือ หากเขาจะสืบเสาะหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขาถูกใจ เ

รงหน้าช้าๆ ดวงตาคมกล้าค่อยๆ เก็บรายละเอ

ส่วนพ่อนั้นไม่มีข้อมูล จบการศึกษาชั้นมัธยมปีที่ 3 ทำงานประจำในตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟอยู่ที่ร้านอาหาร โฮเรียล ย่านลาดพร้าว ส่วนในช

เสียอีก” ชายหนุ่มพึมพำออกมาอย่างแปลกใจ ก่อนจะอ

ันทีเลยว่า ตยาคีย์กับเขานั้นช่

แต่ตยาคีย์ยากจนแ

าหล่อนกลับอบอุ่น

ง แต่หล่อนกลับเต

แต่เขากลับต้องการห

แต่ผมก็จะไม่มีว

้มที่มันหาได้ยากนักบนใบหน้าหล่อเหลานี้ แต่เมื่อเขาพบหล่อน ชายหนุ่มยังไม่อาจจะนับได

กลับไปหยุดภายในลิฟท์

วที่เขาสูดเข้าไปภายในปอดหอมหวนราวกับกลิ่นดอก

วน เลือดร้อนๆ วิ่งพรวดสนองต่อความคิดที่ว่าหากเจ้าหล่อนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า

ากสมองแทบทุกส่วนเพื่อมาหยุดยั้งไอ้เจ้าความคิดที่จะ ดันหล่อนชิด

ให้หายคลุ้มคลั่ง เขาไม่เคยมีประสบการณ์ที่น่าหนักใจอย่างนี้มาก่อน และเมื่อต้องเจอะ

ึดอัดที่ซอกขา ก่อนจะยื่นมือ

ลรับสาย มาร์โคก็ออกคำส

งองค์กรอีกหนึ่งตำแหน่ง คุณสุภาวดีช่วยทำแฟ้มประวัติให้เ

มีคุณนภาพรเป็นเ

จำตัวของผม คือคนที่จะเข้ามานั่งอยู่ในห้องกับผม และ

ูโลก ใบหน้าหล่อลากดินยังคงเย็นชา ไร้ความรู้สึก ขณะกดตัดสายคู่สนทนาอย่

ก็ยังอยากจะเห็นหล่อนทุกเวลา ไม่รู้ว่าตัวเองเป็

. มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่

ต้องการตามธรรมชาติ

เป็นอย่าง

ล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปของม

คืบคลานเข้ามาใกล้ และมันก็รุน