ธอพูดขึ้นแล้วก้าวเร็วๆ ตามร่างสูง

มีสัมภาระอะไรอ

งนะคะ” เธอจะตกงานตั้งแต่ยังไม่

ี่ทำให้นี่ไม่ได้เห็นใจ แต่ไ

ี่เคาน์เตอร์ ไปรยาก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาใครและกลัวใครจะเห็นหน้า เขาคืนกุญแจห้องแล้วเดินนำออกมาที่รถกระบะที่จอดอยู่ ยัดกระเป๋าใส่เบาะหลังรถ

อทำหน้าไม่ถูก

มผิด

นตัวเ

เล็กและข

ก..

ะไ

ล่า

เราไป

่ะ

่มีใครตามมาแน่ๆ ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น แต

ู้ตัว มารู้สึกตัวอีกที ก็เหมือนรถโคลงไปเคลงมา อาจเพราะถนนขรุขระ เธอสะลึมสะ

นั้นจึงถอยห่างและไม่นานนักรถก็จอดสนิท เธอลืมตาก่อนที่เขาจะเรียก เขาเพียงพยักหน้าให้เหมือนจะบอกว่าถึงแล้ว ไปรยาปลดเข็

ไม่กลัวผมพาเข้า

ระจกรถหรอกค่ะ” เธอพูดไม่ทันคิด พอเห็นเขาเงียบไป

เถอะ ผมเห

่ะ

หลังใหญ่กว่าเท่าตัว แต่มันก็มืดเกินกว่าเธอจะเห็นรายละเอียดอื่นๆ รู้เพียงแค่ว่าที่ไหนห่างไกลตัวอำเภอเหล

้องคุณอยู่ชั้นล่าง” เขาชี้นิ้วบอกทาง

ว้ก่อน ร่างสูงชะงักแล้

่า

่ะ ขอทำอะไรกิน

บก็เลยไม่ได้ถามว่า

กติขับรถคนเดียวไม่ค่อย

เผื่อ แต่ฉันไม่รู้ว่

่งสำเร็จรูปอยู่น

ส่อง เธอผ่อนคลายลงมาก ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว เธอวางกระเป๋าไว้ข้างเตียง รู้สึกว่าในห้องจะมีฝุ่นอยู่บ้าง คล้ายไม่มีคนพักมานาน มือเรียวหยิบผ้าคลุมที่นอนออกสะบัด ฝุ่นฟุ้งขึ้นจนเผลอจาม เธอจึงเดินออกมาข้างนอก มองหาห