่งให้แม่ไปเมื่อ

้าร้อยมันจะพอยา

พงยังกะอะไรดี” ขนิษฐีเถียง เ

้านักหนาฮะนังกวาง แ

ได้เหนี

ี่ยหมูตอนในบ่อนท้ายซอยหมดไง

ามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง เอาหยาดเหงื่อแ

แก่บ้างไม่ได้หรือไงนังกวาง ข้า

ั่นบ่นนี่ ตกลงเอ็งจะมาเป็

จะให้ไหม” มือเล็กเหี

ของมารดาแล้วก็ต้

อกแม่ แต่เดี๋ยวจะ

ร้อยครึ่งร้อยก็ไ

่ แต่หนูขอเอาไว้ซื้อข้าว

ปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน ก่อนจะตัด

ารดานำไปถลุง

สักวันไหมท

การพนันทั้งหลายแหล่ ไม่

้กระทั

ำให้ใครรวย เว้นคนที่เป

บกับมองบังกะโลหลังกะทัดรัดตร

ถึงได้เป็นแค่บังกะโลเล็ก

็ไม่มี มีใครล้อเล่นหร

ฐาก็ถอนหายใจ อดน้

ป็นเกลียวหาเงินมาให้แม่

เงินมากเงินน้อยก็ไม่เกี

นคุณค่าเลยสักนิด เงินที่ได้จากน

องลง ดวงตากลมโตหัน

แคสติ้งบทละครในวันนี้ แต่ม

ักคน ขนิษฐาถอนหายใจอีกครั้

นท์กะเทยร่างสูงใหญ่ที่แ

ักอย่างขนิษฐาให้มาตกในน้ำมือเส

วอยู่ในใจ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของ

้ว่าโมกข์ท

รายรอบไม่ขาดแม้สักคืนเดียว

ว่าหญิงสาวจะให้อภัย

ทุกคน ใครล่ะจะเอาอนาคตตัวเอ

รทำงานก็มากโข ให้เธอเลี้ยง

งที่ได้รับมันก็จะไม่มีแ

่นัดมาเจอกันที่นี่ พอดีว่าเจ้าขอ

รความเป็น

ที่ไหนล่ะคะพี่นนนี่”

แต่เห็นเขาติดต่อมาทางพี

่อน้องกวางไป” กานนท์แถไปเรื

าคิดมากเลยนะคะ เข้า

งๆ ที่จะมาแคสติ้งบท

าไม่ถูก

สติ้งเพิ่ม ก็ทำให้ขนิษฐาถ

ย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เพีย

ะมาได้รู้สึกว่าคนของฉ

เรียกชื่อชายหนุ่มอย่าง

้สึกที่เคยเกิดขึ้นมาครั้งหน

ก็ซุกซ่อนอารมณ์วา

งรีบหันหนี ยื่นมือไปจับลูกบิดประตู แต่ก็ไม่ท

วดเร็ว มือแข็งแกร่งเท้าค

อบจะชิดใบหูหญิงสาว “ฉ

หนล่ะ อยู่ค

ั้นไม่เท่าไหร่ แต่มือใหญ่อี

าไหม้หญิงสาวให้ร้อนรุ่

โมกข์ ฉันจะกลับบ้าน

อและชายหนุ่มเมื่อวันก่อ

ตัวสั่นใจสั่น เพราะแ

่มแตะต้องเท่านั้น

องเหมือนกันว่ามันเป

้องร้อนรุ่มและเฝ้ารอคอยให้ช

นประทับระหว่างบ่าและลำคอระ

ัวประกอบ รู้ไหมว่าตั้งแต่

ิงคนอื่นก็ยังเห็

ปากดับอารมณ์พลุ่

อบบางค่อยๆ หันอย่างเชื่องช้า สองม

แต่รอยยิ้มหยาม

าะเย้ยใคร ตัวเอง...หรือว่าผู

งคุณโมกข์ จะลดตัวลงมายุ่ง

ี่คุณสะสมไว้ เขารู้เช่นเห็นช

วิ่งพล่านเป็นหมาบ้าตามผ

ากคอเราะร้ายไม่

ือ เพราะว่ามันดันหว

มองสองมือเล็กที่กันไว้ขัดขวาง

ิ้นสากร้อนยื่นออกมาลองลิ้มชิมผิวเนื้อเนียน