ง! เปร

่นอนเดินมาหยุดตรงบานกระจกที่มองลอดออกไปนอกระเบียงห้องนอนก่อนจะเลื่อนมันออก ก้าวไปยืนตรงระเบียงแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากรุงเทพฯยามราตรี ห้องชุ

แวบๆ ยังคงสะท้อนไปมาในห้องนั้น พร้อมเสียงเปรี้ยงปร้างครืนครางดุจอยู่ท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนอง ดีที่พิมราเป็นคนใจแข็งหล่อนจึงไม่

นลงมาจากห้องทำงานผ่านลานจอดรถ ก็ต้องแปลกใจเมื่อสายตาเธอปะทะเข้ากับชายหนุ่มเพื่อนร่วมห้อ

วานทักทายกับหญิงสาวที่ยืนส่ายหน้าอืมระอากับคำพูดหวานหูที่ได้ฟังจ

้วยฟังเพลง เต้นรำแล้วค่อยกลับบ้าน” ชายหนุ

บเสื้อผ้าทันสมัยเปรี้ยวจี๊ดที่หล่อนสวม

ุณ แต่ถ้าไปต่อต้องขอตัว…เอ แล้วทำไมไม่ชวนน้องริต้าไปล่ะคะ” พ

สาวก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแล้วปิดประตูให้

ั้งคืนหรือไง ผมเบื่อเป็นนะคุณ” เขาหยุดพูดพร้อมยื่

ห้อยู่เป็นปีเป็นชาต

ายหนุ่ม “แต่ฉันเบื่อขี้หน้าค

กไปนะคุณ ผมนะคุ้นเคยกับ

นกับคุณ” พิมราสวนค้า

“ผมพูดยังไม่ทันจบเลย ห

ล้ว

อกก่อนถามเสียงจริงจัง “ทานข้าว

กอยู่ต่อ ฉันกลั

ยกับพิมราให้หายคิดถึง ทั้งที่เขาและเธอเป็นเพียงเพื่อนร่วมห้องหาใช่คู่นอนเหมือนผู้หญิงคนอื่นของภูวน แต่ช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอหน้าแม้จะส่งเสียงมาทางโทรศัพท์ถามสารทุกข

้าเขาคิดจะลงหลักปักฐานกับใครสักคน แม้พิมราจะใม่ใช่สาวบริสุทธิ์ใสซื่อแต่เขาไม่ถือสา คนเราย่อมมีโอกาสลองใช้ชีวิตของตนเองในแบบต่างๆ ที่พึงพอใจและไม่เดือดร้อนใคร และการลองใช้ชีวิตคู่กับแฟนหนุ่

. ไปหาคุณบ้า

เขาปลายสายตามองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนหันไ

มเข้มของชายหนุ่ม ที่ทอดมองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ถึงภูวนจะเป็นคนขี้เล่นแต่ยาม

ล้วมันจะไปทำไมที่ห้องตั้งสองครั้งสองครา” ท้ายประโยคชา