ำ2 อ

อะไ

องห้องนี้...แล้วจึงรวมกันเห็นเป็นร่างอ้อนแอ้นในชุดนางรำ หล่อนมาผิดงานแน่ๆ เพราะเขาไม่ได้เชื้อเชิญหรือจ้างว

งที่เป็นกึ่งๆ ญาติด้วยเสียงอันบอก

เป็นของขวัญว

้กับระวี แววตาหยาดเยิ้มคู่นั้นเหมือนจะสะกดให้ระวีงงงัน ยอมท

สาวนั่นก็ออกท่าร่ายรำอย่างสวยงาม พร้อมกั

...ใส่เครื่องได้สวย ชักอยากจะ

ามลีลาเพลง ซึ่งทำให้ภิไธ

สะบัดหนาวอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เจอหล่อนมานานแล้ว...นานจนคิดว่าหล่อนจะ

กเด็กหนุ่มที่เวียนถือถาดคอยบริการเครื่

ม่ถึงห้าเมตร ช้อนตายาวรีขึ้นมองสบตาเขาดวงตาคู่นั้

ให้ด้วยหรือเปล่า

ูสดที่หล่อนกอบจากพานโปรยปรายมารายรอบเท้าของเขา และเมื่อหล่อนหยิบพวงมาลัยข้อมือที่ร้อยอย่างสวยงามด้วยดอกพุดสลับลายด้วยกลีบกุหลาบชมพู และ

อตัว และแววตาคมกริบคู่นั

าบอกเสียงเครียดๆ “ไหนบอกที

ัวของฉันด้วยหรื

่าตัวด้

นเอามากๆ ตระเวนรับจ้างแสดงมานานปี เกนเกดไม่เคยเจอใครที่ทำหยาบคายกับหล่อนเพียงนี้มาก่

ือนกัน เขาจะมองหล่อนอ

่าไ

ับเสียงกระด้างๆ ของเ

ปีหน้าฟ้าใหม่ ต่อให้เอาเงินมากองจ้างให้ฉ

่ข้อมือของหล่อน บีบเน้นลงไปแรงๆ จนเ

ม ได้ย

้ยิ

มไม่

งฉันแสดงอ

งๆ “เธอรำแบบอื่นได้ไหมล่ะ อย่างรำเปลื้องเครื่องทรง...ฉันจะจ้าง” แล้วเขาก็หัวเราะชอบอกชอบใจ ยังไม่ยอมปล่อยมือจากข้อมือของเกนเกด “ถอดยากไหมนี

เรศ

องพูดคำไม่เป็นมงคลในงานวันเกิดของแขกพิเศษ

ม่ปกติ เขานิย

องผ้า หรือเพียงเพื่อตอบสนอ

ว่าไ

อก เกนเกดก็สะบัดออกแล้

ค่ะ อ้อ...ฉันเกือบจะลืม...” หล่อนหยิบกล่องเล็กๆ จากก

งไปไม่

ะหนสุดท้าย มีบางแห่งที่หล่อนเคยไปรำอวยพรแล้วย้อนกลับไปเปิดการแสดงอีกด้วย มีคนประทับใจในตัวหล่อน แต่นี่ดูเหมือนบรรยากาศของงานจะกร่อยเป็นอันมาก หล่อนไ

องนั่นในกระเป๋าเสื้อ เกนเกดพ้น

้เธอกลับ เธอจะ

ตัวเอง มีอำนาจอันใดม

วยซ้ำนอกจากเดินเร็วๆ แต่ผ้านุ่ง

ชอบลิเก...แต่ฉันชอบผู้หญิงซิงๆ ที่เปลือยเปล่า แล้วก็เต้นระบำตามจังหวะเพลงมันๆ สักเท่าไหร่ดี...ห้าพัน...” เขาลงเสียงหนักนัก เกนเกดลืมตัวแล้วกับค

๊ะ.