ที

้องไห้กระซิกๆ เลือดอาบ หน้าตาเลอะเทอะ จนบ่าว

คุณชายแย่แล้วขอรับท่านอ๋อง” อาเฟยส

ห้ออกไปให้พ้นหน้าประตูตำหนักใหญ่ แต่

ดว่า ”ถ้าไม่หยุดส่งเสียง

องเสียงก็เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้ “เอะอะโวยวาย

คุณชายๆ” อาเ

้าจนกลายเป็น

ฟยส่ายหน้า แต่

ขัดขึ้น “หรือคุ

” อาเฟยส่

ไอ้นี่ก็ไม่ใช่…เ

สียงว่า “คุณชายถูกคน

ขะ ข้าจะรีบไปรายงานท่านอ๋อง” แ

หลิวกงกงก็ถูกหวังกงก

งสำคัญมาก

าก จะว่าสำคัญไม่มากก็ไม

ิ่งรบกวนท่านอ๋องจะดีกว่า” หวัง

นมา นางจะจงเกลียดจงชังทุกคนที่ไท่ชินอ๋องเรียกมาปรนนิบัติบนเตียง อี๋เหนียงคนใ

นอ๋องก็เงยหน้าจากกอง

ลิว

หลิวกงกงน

อ๋องสั่งพลางยกยิ้มมุมปาก “นอน

กงตัดสินใจไม่ถูกว่า

อย่ามัวอ้ำอึ้ง” ไท่

ยถูกคนของพระชา

ท่ชินอ๋องเย

จ้าไม่ร

งหมิงซินอย่างรวดเร็ว โดยมีองครักษ์ซ้าย

กพระชายาฟ

แรงสองคนจับแขนกดกับพื้น และชายฉก

ชายฉกรรจ์ที่ทำหน้าที่โบยตีรายงานพระชายาฟางหม

ลือสาดให้ฟื้น แล้

ขอ

นเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยบาดแผลของหลี

ิงซินที่ฟังคล้ายเสียงมัจจุราช

และแสบแผลสุดทานทนทำให้เขาอ

สิ้นหวัง…เสียง

หย

ฉกรรจ์ที่ทำร้ายหลี่ชิงทั้งสี่กระเด็นออกไป…แล้วยอบกายลงตรวจดูลมหายใจของร่

ยกิริยาอ่อนช้อย ไม่ทันยืดกายขึ้น ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ตบ

องจริง…ก็นางเคยจัดการกับอนุชายาน

นในตำหนักใหญ่เล่า ขนาดนางเอง…ไท่ชินอ๋องเคยมาหาแค่สองสามครั้งเมื

องมัน ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า จะมีรอยเช

ามสุขนัก ก็ตีมั

งขบกราม “ไม่คิดเลยว่าเจ

าไท่ชินอ๋อง แก้ตัวว่า “ในตอนแรก…ข้าน้อยแค่เชิญหลี่…ชิง มาพบปะสนทนาถาม

มือน

ก็ซ้าย ไปขวาก็ขวา…ข้าน้อยทนไม

เขาหายจากบาดเจ็บ ข้าจะถามเขาเอง แต

อีกฝ่ายอย่างตกใจอย่างมาก…เพราะนางรู้จัก