ซ คณบดี เดินกระสับกระส่ายไปมา และยกม

ีน ลินคอล์น สเตรตช์

่รถ และยืนพินอบพิเทารอแ

รติอย่างยิ่งที่คุณมาที่นี่นะครับ ในนามของคณาจารย์ และนักศึกษา ผมต้องขอขอบ

ประณีต ใบหน้านิ่ง ๆ ของเขาไม่ได้ลดทอนรัศมีแห่งความเป็

ุดขั้ว น่าจะเกิดจากชายหนุ่มผู้มากความสามารถผู้นี้ และที่สำค

ักหน้ารับอ

ะยิ้มแหย ๆ ขณะปัดผม

เป็นยังไงบ้างครับ？ มีอะไรที่เรา ต้องปรับ

ั่งคนให้ติดตามการก่อสร้างอาคารเรียนด้วย เราต้องแน่ใจว่าค่าใ

รู้ถึงเจตนาที่จะยักยอกค่าใช้จ่ายขอ

ไห่เฉิง

ิทยาเขตก่อนนะครับ” แบรนดอนพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะควบคุมอารม

ะตูใหญ่ของวิทยาลัย

ยู่ระหว่างกลับจากห้องทำงานของคณบดี เสี่

ณะนั้น เธอได้ยินเสียงพูดคุย และเสียงโห่ร้อ

ณ เซิ่งหมิง ก

ันคุณ โฮ่วหล

่วหลิงเฉิน หล

บนทางเดิน เสี่ยวเคอมองไปอย่างอยากรู้ ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเ

ยวเคอดึงมือหย่าเสวียนวิ่งไปยังกล

ไปอย่างกะทันหัน เธอจึงเสียการทรงตัว ถลาไปชนกับเจ้าหน้าที

ะดักประเดิดแทร

แล้วในหมู่นักศึกษา เธอเป็นที่ร

สียงฮือฮา

ึงนะ？ ฉันอยากกอดเทพ

ันยอมเธอแพ้เลย ฉันขอเป็นคนที่

างในฝันของผม เธอยอมใ

วียนเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเธอเงยหน้

หย่าเสวียนรู้สึ

วียนสงสัย ขณะเดียวกันเธอก็ร

้เธอต้องมาเผชิญหน้ากับหลิงเฉินอย่างในสถาการณ์เช่นนี

ดอน ถึงกลับตกใจจนหน้าซีด เมื่อเห็น

ม่เป

ชา เสื้อเชิ้ตของเขามีรอยยับเล็กน้อย เ

ทะนงตนของหลิงเฉิน

งถึงมีท่าทีอย

่าเสวียน พลางชี้นิ้วมาที่เธอ “ทำ

โปรดให้ความเป็นธรรมกับหย่าเสวียนด้วย！ มันไม่ใช่

วหลิงเฉิน อุตสาห์ให้เกียรติมาเยี่ยมชมวิทยาลัยของ

่า “ทำไมเราต้องพูดเรื่องนี้กันทีหลังด้วยล่ะคะ？ นี่แหละเป็นเวล

่อหน้าผู้คนมากมายอย่างนี้ เขาทำหน้าลำบากใจ ขณะจ้อง

ยบ ๆ ว่า “ฉันก็อยากรู้เหมือนก

าอารมณ์เสียต่อหน้าหลิงเฉิน เขาหันกลับมา

ครับ？” พอลตื่นตกใจจนต้องปาดเหงื่อที

ยนความผิดให้ผมได้ยังไง？” แบ

ลำบาก เขาตอบว่า “ท่านไม่ได้เป็นคนบอกให้ คุณเ