ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กที่ตั้งไว้ชิดริมทะเลสาบ เขาทอดสายตามองคลื่นเล็กๆ บนผิวน้ำ มองริ้วคลื่นที่เป็นระลอกยามเมื่อสาย

ก่อนจะทรุดนอนราบไปกับพื้นเก้าอี้ ‘คงเป็นพวกจรจัด’ นั่นคือข้อสันนิษฐานของวิลเลี่ยม ไม่มีคนมีบ้านที่ไหน? จะมานอนในสวนสาธารณะ ให้เป็นเป้าส

ีดำสนิทมาแต่ไหนแต่ไร มันนุ่มสวยและหอมกรุ่น เสื้อผ้าไม่เก่าและไม่ใหม่ กางเกงผ้านุ่มสีซีดๆ และเสื้อยืดตัวใหญ่ยักษ์ถูกทับด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่พอ

ญาณบางอย่างเตือนเขาว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล... เพราะหากรู้จักมักคุ้นกันจริงๆ ผู้ชายคนนั้นน่าจะสะกิดเรียกหล่อนแล้วแต่เขาไม่ ทำ ชา

และตวาดไอ้หมอนั่นเสียงดังๆ มันสะด

่าปลุกคนนอนขี้เซา เขาเรียกเธอเสียงดังๆ จะได้ตื่น

ญิงสาวงัวเงียตอบเสียงแหบๆ ยกมื

บโดนพวกจรจัดขโมยของไป...ไม่รู้หรือไง” ชายห

นจะตะครุบกระเป๋าสะพายที่บรรจุของสำคัญทั้งหมด มือเรียวบางเปิดกระ

ิลเลี่ยมคาดคะเนจากสิ่งที่เขามองเห็น นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาสำรวจเธอคร่าวๆ ตั้งแต่ใบหน้าหวานจนถึงรูปทรงองเอว รวมๆ แล้วจัดว่ายัยนี่หน้าตาดีไม่หยอก

ิดซ่อมเสียได้” เธอพึมพำขอบคุณชายหนุ่มที่หวังดี หางเสียงบ่นอุบ

?” ชายหนุ่มขยับเดินตาม อะไร

ม่ได้นะสิ!!” จอมขวัญกระแทกเสียงตอบ เธอนึกถึงเหตุการ

มือเข้าไปยุ่ง แถมหล่อนยังสวยถูกใจ อย่างนี้เขายินดีบริการเต็มความสามารถ เพราะเผล