ต้องออกมาเตร่อยู่ข้างนอกนี่ล่ะ” เธอพูดไปอย่างนั่นแหละ มันเป็นสิทธิส่วนตัวของเจ้าของห้อง เขามีสิทธิที่จะทำอะไรก็ไ

แปลกหน้ารู้ทำไม ในเมื่อเขาก็คงไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้ เมื่อเขาก็เป็นคนธ

ที่ห้องก็ได้ ถึงจะน่ารำคาญแต่มันก็ปลอดภัย...ขอบคุณอีกครั

.คนข้า

านเพื่อประทังชีวิต เดินกลับที่พักอย่างกระปรกกระเปลี้ย อเนจอนาถชีวิตตัวเองจัง...เมื่อไรนะ...เมื่อไรเธอจะได้กลับบ้านเกิด กลับไปนอนฟังเสียงกบเสียงเขียดในท้องนา และกินอาหารฝีมือแม่ ไ

นะทางบ้านย่ำแย่เกินจะเยียวยา พ่อเอาที่นาที่ดินผืนสุดท้ายไปจำนอง ส่งให้เธอและน้องเรียนหนังสือ แต่วุฒิปริญญาตรีสมัยนี้ ก็ไม่หางานง่ายๆ มีแต่คนแก่งแย่งแข่งขันกันทำมาหากิน เธอเป็นคนธรรมดาไม่มีเส้นสาย เลยได้ทำงานในตำแหน่งไม่ใหญ่โต เงินเดือนแ

วก ลบ คูณหาร เธอทำงานทุกวันเก็บทุกบาททุกสตางค์ส่งให้พ่อแม่ คงประมาณ2 ปีเธอก็จะสามารถไถ่ถอนที่ดินผืนน

กคนจัง...” เธอรำพึงเบาๆ เดินคอห

ขวัญ...ไปนอ

ึ้นไปยังชั้นที่ตัวเองพักอาศัย โดยวิลเลี่ยมเดินตามมาติดๆ เขาขมวดคิ้ว มองหล่อน สล

ก.

ปากค้าง เมื่อไอ้หนุ่มจอมพลังที่ควบขับผู้หญิงทั้งวันทั้งคืนจนเจ้าหล่อนแห

มีต่อเขาหายวับ... เธอไขกุญแจเปิดประตูมือไม้สั่น และกระแทกบานป

ระบายอารมณ์โกรธกรุ่น และบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด “อี๋.

...หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ไอ้หมอนั่นทำเสียงน่าเกียจจนเธอนอนไม่ได้ เธอก็จะทำบ้าง...แต่ไม่ได