น้านิ่ง หนูซีนพูดด้วยรอยยิ้มสดใส นั่งแหมะ

รียบ มือใหญ่ดึงจานข้าวเข้ามาใกล้ แล้วตักข้าวเข้าปากทีละ

ีนเอ่ยถามเพียงดรูฟ

กอยู่ที่บ้านจึงมีบอร์ดี้การ์ดเฝ้าระวัง เพราะเชคฮคาม่านฟ้าสั่งไว้ แต่การอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย แม้จะขัดใจบิดาเรื่องคนคุ้มกัน เพราะดรู

ใช่มะ เห็นกินไม

....

ข้างหลังเอ่ยชวน เมื่อหนูซีนนั้นเอาแต่พร่ำค

สองคนด้วยแววตานิ่งเรียบแต่แอบดุดันและดูน่ากลัว ใบหน้านิ่งเหมือนคนหยิ่งแท้จริงแล้วเขาไม่มีพิษภัยเลยสักนิด

ปะ ๆ" ดิวแย้งเมื่อหนูซีนเสนอตัวอย่างถือวิสาสะแ

ซีนพูดกับเพื่อสาว และประโยคถัดมาหันไปพูดแซวดรูฟและส่งยิ้มจนตาหยี คำพู

สียงอย่างย้ำเตือ

หญิงสาวย้อนชี้แจงเมื่อคำพูดเธอนั้นแค

ลางหน้าผากอย่างเอือมระอาต้องมาตกกระไดพลอยโจนขอ

...ว่าแต่ชื่

....

้าหา เพราะว่าเธอนั้นเริ่มงงว่าคนตรงหน้านี้ทำไมนิ่งได้นิ่งดี "อย่าลืมหายใจด้วยนะ นิ่

สนใจปล่อยให้เธอพูด

หรอ" หนูซีนยังคงรบเร้

ียบกริบนั่งก้มห

ยักหน้าก็ได้ เคนะ" เมื่อรบเร้ายังไงก็ไร้เสียงตอบกลับ คนที่อย

.." ดรูฟยังค

รอ?" หนูซีนถาม

.." ดรูฟก็ยั

อนสติเมื่อข้าวที่ซื้อมานั้นยังไม่พร่อ

ราขอพูดก่

....

ลยนะ...." หนูซีนทวงคำตอบใน

.....

อออออ" พูดยังไม่ทันจบประโยคดรูฟก็จัดการยัดช้อนข้าวปิดปากหนูซีนไว้ทันที ดวงตากลมเบิกโตเพราะ

ื่อความอดทนที่มีเริ่มหายไป เขาหนวกหูเ

งร้องขอน้ำดื่มจากเพื่อน "เราไม่ได้พูดมากนะ" แม้จะส

ย้อนอีกครั้งด้

งอย่างน่ารัก ชี้แจงถึงสิ่งที่เธอเป็น ใครบอก

ไม่ไหวอีกต่อไป แม้จะดูน่ารักสดใส แต่พูดมากขนาดนี้ดรูฟจะไม่ทน ความสงบที่เคยมีต้