ดกับเขา...แล้วบ้านนี้น้าไพ...นอก

คะ ท่านสั่งเอาไว้ว่าไม่ต้องเปลี่ยนแ

ญิงสาวฉงน “เขาค้

นี่ห้องเดิมที่เขาเคยพัก...แล้วก็...” ไพพรรณกระแอมนิดหน

้ว...หญิงสาวเตือนตัวเองหล่อนไม่ควรจะแสดงกิริยาอย่างเด็กๆ อีกสักพักอาการแ

งของพ่อ บ้า

..นายธวัชเลื่อนแจกันดอกไม้ออกไปเพื่อจะมองหน้าลูกสาวให้ถนัดยิ่งขึ้น ดวงหน้าของเหมือนชนกเกลี้ยงเกลาหล่อนมีผิวสว

งนั้น แม่ครัวทำเป็นพ

่ค่อยจ

ขา..นายธวัชกลืนน้ำลายลงคอ รู

กนอนหล

่หลับเ

ยังไม่ชิน

ตัวใหม่...” หล่อนสบตากับเขาเข้าจน

่อมีคำอธิบาย...ที่พ่อไม่บอกลูกไปก่อน

ยากพูดตอ

เรื่องเครียดๆ ก

นี้...เรื่องหย่าก่อน นกนึกไม่ถึง

ว่างมากมายเหลือเกิน พ่อไม่อยากพูดมากไปกว่านี้ มันเหมือนจะสาดโคลนเข้าใส่กัน ลู

.แต่ทำไมพ่อแต่งงานให

นใจ เขาจะต้องตอบให้ดี ไม่

รนะ ลูก...พ่อยังต้องการผู้ห

งามคนนั

งงามจะไปกันได้ ถึงนกจะไม่เคยเห็นผู้หญิงค

ด้พบพิมลแข

อนชนกไม

ให้ลูกเชื่อว่าความรักของพ่อที่ม

กับตัวเองเลยว่าจริงๆ แล้วหล่อนหวั่นไหวไปกับเรื่องนี้ หล่อน

ิงสาวระวังกิริยาได้ดีแล้ว แต่ท่า

ก แล้วจะจำเอาไว้ด้วย

วันนี้

้วย อยากเอาไปให้แม่ แล้

ไม่อยากให้

ามเรื่อยเจื้อยของอดีตภรรยาเป็นอย่าง

ีพายเอ

่อนยืนยันบอกถึงความต

ูกจะไ

ยนไปมากนะ...พ่อยังไม่อยากให้ลู

ถ...” หล่อนลุกไป “นกจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...” ที่จริงแล้วหล่อนกำลังน้อยใจ เมื่อขึ้นบันไดไปแล้ว หล่อนก็ยังเห็นว่านายธวัชลุกขึ้นเดินดิ่งไปที่โทร

ขารับคำเมื่อได้ยินเสียงนายธวัช เงียบฟังโดยดีสักครู่เข

ผมว่าคุณกลับไปรอเขาที่บ้านดีกว่าน

ปล่อยตัวเขาออ

นแม่...ผมมีหน้าท

อยากไป