ิมลแขอีกต่อไป หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งกลางเตียงไม่สำเร็จอีกตามเคย เขาไ

รวบรวมกำลังใจลุกจากเตียงได้...หล่อนถอนใจออกมาเมื่อดูเงาตัวเองในกระจกแต่งตัว แล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ เหมือนเมื่อตอนเข้ามารอเขา...รออ

็งใจที่จ

...หล่อนรอให้มันสัมฤทธิ์ผลในเร็ววัน...ขอแต่ให้เรียบร้อยด

ข้าไปในห้องนั้น ภาพที่หล่อนได้เห็นก็คือวิสาขานั่งอยู่บนตักผู้ชายคนหนึ่ง และกำลังสนุกสนานกับการร้องเพลง...ภาพ

“แม

กโทนตัวนั้น...วิสาขาหันขวับ แล้วก

“ต๊าย...มาหาแม่เชียวหรือ...ทำไมมาเงียบๆ ไม่กริ๊งกร๊

ี่มีเรื่องจะคุยกับลูกสาว” เหมือนชนกเลยไม่รู้ว่าผู้ชายคนคนนี้คือใคร แต่นั่นหล่อนไม่ใส่ใจอีกแล้ว หล่อนรู้สึกอดสูแกมความผิดหวังมากกว่า

อาของมา

าว “ซื้อของมาฝ

ห็น “คุณยายไม่อยู่จ้ะ ไปทัวร์เมืองจีนก็ชวนแม่นะ แต่แม่ไปไม่ได้ หนาวจะแย่...แม่ไม่ชอบอากาศหนาวมากๆ ผิวเสียหมด แล้วเมืองจีนก็ไม่เห็นจ

ลยอยู่คนเด

ไพร่มีเต็มบ้านเรียกก็มากันแล้ว ลูกเป็

อนไม่หล

...อะไรที่มันมาถึงจุดสิ้นสุดก็ต้องเป็นอย่างนี้...แต่แม่ก

ึกเหมือนว่าแม่กำลังเล่นละครอยู่...แล้วแม่ก็ทำให้หล่อนอึดอัดใจมากกว่า สีหน้าของเหมือนชนกจึงกระด้างเกยอยู่ก

ู่ในใจ เขามาเงียบๆ แทบจะ

ยไปนั่งห่างๆ ยิ่งเงียบไปมากกว่าเ

นัย...ม

อนชนกออกว่าหล่อนต้องไม่พอใจหากได้ยินความจริง เขากล่าวคำสวัสดีกับหล่อน แต่สิ่งที่เ