ที

ช่นกันเพราะถูกอรุณรัตน์ตบตี แต่ผลจากการถูกทำร้ายยังไม่เจ็บปวดสาหัสเท่ากับถูกคีแรนด่าทอโดยไม่ฟั

จร้า

ที่คีแรนไม่มีเหตุผล ก่อนจะสะดุ้งต

่ลำ

ง และหันใบหน้าบวมๆ ข

ห้องคุณคีแรนวันนี้เลย” ลำดวนที่ยืน

หรอกค่ะ พราวผิด

กลับเหมือนจะร้องไห้ออ

คงไม่เกิดขึ้น โชคดีแค่ไหนแล้ว

มาใกล้ มองใบหน้าและมุมปากบ

ี่เจ็บ

หน้าน้อยๆ

หรอกค่ะพี่ลำดวน

วเราะร่าเริง แต่ภา

ยาไปกินซะ แล้วถ้าอาการไม่

วนอย่างซาบซ

ดวนมากนะคะที

รหรอก แล้วอย่

เอาไว้ “ขอบคุณอีกครั้งค

ิ้มน้อยๆ ก่

่ตึกใหญ่แล้วนะ ไปพักผ่อนเถอะ คุณค

นตรหน้าย่นขึ้นมา ก่อนจะอด

ับคนใช้อย่างพราวขนา

่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสี

นั้นเลย ท่านใจดีกว่าท

กค่ะ” หล่อน

สักวันพราวจะได้รู้ แล้วค

ีทางมีวันนั้นได้ ผู้ชายอย่างค

อะ เดี๋ยวพี่ขอตั

ณค่ะพี

นยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยหั

นที่อื่นทำแล้ว แต่นี่พ่อกับแม่ของหล่อนทำงานที่นี่มาตั้ง

ดินกลับไปยังเรือนพัก แต่ดวงตาของหล่อนที่ช้อนมองสูงขึ้นไปยังระเ

่อสายตาคมกริบตวัดมองจ้องมา มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง สองขาไร

นออกมานอกอก พราวเนตรยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง ก่อนจะ

รชรที่เดินลิ่วๆ จากไปอย

รในตอนเช้าวันต่อมา หล่อนก้มหน้าหลบสายตาของเขาแล

ไมมา

งหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเข

าวไม่อยากห

บไปพักผ่อน” ชายหนุ่มพูดด้วย

ะสานสายตากับชายหนุ่ม ก่อนจะร้อ

ด้เป็นอะไรมาก

ำใส่หัวเอาไว้เสมอว่าคำสั่งขอ

ต่.

ันไล่เธอออกไปทั

่ยังบวมเป่งเม้มเข้าหากันแน่น และก็จ

ค่

น้าหล่อนไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว หล่

าตั้งแต่เกิ

ตัวกลับไปยังห้องพักของ