ที

อยที่อรุณรัตน์ทิ้งเอาไว้บนใบหน้าจางหายไปจนหมดแล้ว แต

้นไปทำความสะอา

งขึ้นบันไดก็เอ่ยถามด้วยคว

แต่พราวว่างอ

ค่ะพี่

นระบา

ปเปลี่ยนในห้องของค

ำอย่างอื่นไม

อนเต็มไปด้วย

นี้เพิ่งสี่โมงเย็น คุ

ะคีแรนมักจะกลับบ้านดึกดื่นเสมอ

นก็ได

บใจจ

ูเตียงมาให้ หล่อนรีบย

นนะพราว คุณคี

ะพี่

ในขณะที่หล่อนต้องมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของคีแรนอย

้าปูเตียงเปลืองพ

สายตามองไปรอบๆ ห้องกว้างอีกครั้งอย่างสำรวจตรวจตรา และสายตาของหล่อนก็มอง

น มือเล็กยื่นไปหยุดที่ลูกบิดประตู หลายครั้งที่หล่อนชะงักอยู่แค่นั้น หลายครั้งที่อยากจะหมุนตัวกลับและเลิกสนใจสิ่งที่คีแรนหวงห้าม แต่ไอ

หน้านี้บ้างหรอกว่าคีแรนเป็นนักวาดภาพมาก่อน เขารักการวาดภาพ ก่อนจะเลิกวาดเพราะต้องมาบริ

็ใช้เวลาเดินชื่นชมรูปภาพพวกนั้นอยู่นานอย่างลืมตัว จนกระทั่งมาหยุดท

นะ ต้องสว

างของคีแรนดังขึ้นทางด้านหลังเสียก่อน มันหยุดย

.กลับม

ด พยายามหาทางรอด แต่ดูเ

อะไรในนี้

ะกระชากหล่อนให้หมุนตัวไปหา ใบ

...พรา

เห็นสีหน้าโกรธจัดขอ

คุณคีแรน พราว

ลงกับพื้นห้องเต็มแรง หล่อนเจ็บระบมจนหน้าตาบิดเบี้ยว มองเขาอย่างข

กคนเข้ามาในนี้

พราวจะไม่เข้า

ก็ขัดคำส

ดดาลออกมาไม่หยุด

อไหว้ด้วยความหวาดกลัว

พราวยังไงก็ได้ แต่อย่าไล่พราวก

บนส้นเท้าของตัวเองและจ้อง

อีกครั้งเดียว ฉันจะไล่ทั้งตระกูลของเธอ

อนจะลุกขึ้นยืนและถอยออกห่าง หล่อน

้ว...พราวขอโท

อกไปได้แ

.ค่ะ คุ

งนั้น และคลานออกมาจากห้อง

้าช

ดินตามร่างของพราวเนตรออกไปนอกห้อง และตะ

จากผม อย่าให้พราวเนตรเข้า

ตกใจ แต่ก็รีบละล่ำละลักตอ

คุณค

แล้วก็ผลุบหายเข้าไปในห้องนอนอ

เกิดอะไร

วใช้ที่เดินตามมาด้วย

สงสัยองค์ลงคุ

บเดินไปหามารดาของพราวเนตร และฝากข