ที

พี่หัสบรรณ ญาดาได้ย

ระหว่างทางก็อดถามด้

ลมหายใจออกมาอ

ค่พ่อของยายเด็กตันหยง

งญาดามินท

ะวาดทำ

ละกำลังจะตัดบทเพราะไม่อยากจะตอบ แต

ส่งพ่อมาเจรจาสู่ขอตั้งหลายรอบ

ดถึงเรื่องบ้า

ะเดินจากไปอย่างหัวเสีย ทิ้งให้อดิสร

จริงเหรอคะ

ไร่ของเราสนิทสนมกันแล้ว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องซะก่อนทำให้สองไร่เป็นอริกั

รณกับคุณตันหยงรักกันมา

่ายหน้

่ทั้งสองคนสนิทกัน ตันหยงเพิ่งจะได้สิบกว่าขวบเอง ยังเด็กมาก ในขณะที่ตาหัสจ

หน้ารับทราบน้อ

ยคบกับผู้หญิง

ทำไมเหมือนกันว่าถึงคบได้แค่ระยะเวลาแสนสั้นแบบนั้น

มระเบียง ในขณะที่ญาดามินทร์เดินไป

ยงเธอคงจะหวงพี่

เกิน ไม่ยอมพบหน้า หรือถ้าพบก็เอาแต่ไล่ส่งอย่างเดียว

ไรบางอย่างเอาไว้ก็ได้นะคะ โดยพยายามกลบ

องคู่สนทนาอย

อนเข้าใจความรู้

คือว

ตัวเองก็ทำให้ญ

้วแต่ก็ลืมทุกที หนู

มซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ให้ล

ไม่มี..

ถึงเข้าใจความคิดข

อหนูก็แค่อ่านมา

กมา ในขณะที่ญาดามินทร์รู้สึกประหม่

มองเห็นหล่อนเลยสักครั้ง หล่อนมันเป็นแค่เพียงเงาของใครบางคนเท่านั้นเอง ยิ

ไม่ได้ตั้งใจจะมากับญาดามินทร์แค่สองคนหรอก เพราะอดิสรผู้เป็นบิดาก็จะมาด้วย แต

หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อทรุดกายลงน

อย่าเรียกเต็มยศแบบนี้เลย

ี้ตัวตรงกันข้ามกับหญิงสาว “เ

นทร์ระ

เอ่อ... พี่หัสมาทานข้า

ื่อส่ายห

ๆ มาทีหนึ่ง ว่าแ

ีบส่ายหน

รหรอกค่ะ ญาดาก

่งอาหาร แต่สายตากลับมองไปเห็นใครบางคนเสียก

ารไปก่อนนะ เ

ๆ และก็งงเข้าไปอีกเมื่อเห็นชายหนุ่มลุกพรว

สคะ พี

อีก ดังนั้น หล่อนจึงต้องทำหน้า

้นะคะ แค่นี้ก่อนค่ะ” หล่อนชี

ดรออาหารสัก

บคุ

ด้วยความเดียวดายเพียงลำพัง แต่ไม่นานก็ต้องลุกพรวดจากเก้าอี้ตามหั

รัลด