เล่ห์เสน่หา

ที

ต่อให้สาบานหรืออมพระทั้งวัดมาพูดมาบอกเล่า ก็คงหาคนเชื่อยาก ว่านี่คือโต๊ะทำงาน เพราะมันรกได้ใจ รกขนาดไม่มีที่ว่างสำหรับวางมือให้ได้เต็มฝ่ามือเสียด้วยซ้ำ ทั้งโต๊ะที่มองสีเดิมได้เพียงช่

ริงไปโขด้วยสีผิดธรรมชาติ ผมสีดอกเลาประปรายที่แซมออกมานั้นเป็นจุดเด่นและเอกลักษณ์ของเขาไปเสียแล้ว เมื่อเพื่อนสนิทมิตรสหายและลูกน้องมักชอบเรียกเขา

้าต่อกรกับบรรณาธิการบริหารหนุ่มใหญ่ไฟแรงอยู่ตลอดเวลา จนบางครั้งลูกน้องในสำนักพิมพ์คิด

่าทางเหมือนจะชวนทะเลาะเสียให้ได้ แต่อาการรื้อค้น และพลิ

พ์ ที่ยังไม่กล้าเรียกอย่างสนิทสนมว่า พี่หงอกเหม

พลางบอก “ต้นฉบับนี่ ทำไมไม่มีชื่อจริง นามสกุลจริง หรือเบอร์โทรฯ

พร่องทำหน้างานหายไปแม้แต่แผ่

นฉบับมาตรงหน้านที เพื

ี่ แต่นักเขียนเขาไม่ใส่มาจริงๆ มีแต่อีเมลให้ติดต่อกลับ ผมกะว่าให้ผลมันออก

rlot@hotmail.com เขาถึงกับอึ้งในทีแรกที่เห็

่งเป็นห้องทำงานโดยตำแหน่งที่แท้จริง หน้าห้องติดป้ายหรา บรรณาธิการบริหาร ส่วนโต๊ะข้าง

ร์เน็ตตลอดเวลา หนุ่มใหญ่แต่ใจกระชุ่มกระชวยด้วยการแต่งตัวและบุคลิกอันเป็นเอกลักษณ์ ยกเท้าขึ้นพา