และจะกลับไปบ้านที่นนทบุรีตอนเย็นวันศุกร์-อาทิตย์ สิ่งที่เธอรู้มีเท่านี้จริงๆ เพราะเจ้านายไม่เคยพูดคุยเรื่องส่วนตัว ตลอดทั้งวันเขามีแต่งานๆๆ และก็งาน แต่คนต้นสายเมื่อสักครู่ “น้อ

ฤหัสพ่อจะถึงบ้านกี่โมงล่ะครับ... ก็พฤกษ์อยากกินต้มจืดปลาหมึกยัดไส้... ครับ... ก็แม่จะทำแค่ตอนพ่อกลับบ้าน

่อเห็นแววตาคาดโทษนั้น ก่อนใบหน้าป้อมๆ นั้นจะส่ายไปมาแบบไม่รู้

์อยากกิ

พ่อเขาแบบนั้น เดี๋ยวพ่อเขาก

บว่าแม่น่ะทำไว้รอ

แก่ลมอีกแล้วนะเรานี่

ุ๊บที่ริมฝีปากเบาๆ ฝ่ายลูกชายก็ไม่น้อยหน้า ท่อนแขนป้อมๆ นั้นเหนี่ยวเอาต้นคอนวลเนียนไว้พลางหอมแก้มซ้ายห

่คร

๋า

รักแม่

้องพฤกษ์ รักมาก ม

ับสายแทนในขณะที่เขาเข้าห้องน้ำ ระหว่างคบกันติกรานต์ไม่เคยแสดงออกถึงความเจ้าชู้ใดๆ ให้เธอเห็น

ับเป็นเกราะกำบังแรงยั่วเย้าจากสิ่งภายนอกได้เป็นอย่างดี แต่ระ

รู้ดีเท่าเธอว่านั่นมันหมายถึงการแยกกันอยู่อย่างถาวร เกือบ 7 ปี ที่ผ่าน

หอมซ้ายขวาที่แก้มป้อมพร้อมโอบกอดบุตรชายไว้แนบอก แววตาคมเข้ม

ถ่ายนั้นเหมือนจะกลั้นก้อนสะอื้นเล็กๆ ไม่ให้เล็ดลอดออกมา มนทิพย์อดใจหายไม่ได้ถ้าเธอต้องพรากลูกไปจากเขา ท

จจริงๆ ในยามที่เห็นหลายครอบครัวต้องอดทนอยู่ร่วมกันเพื่อลูก เธอเพิ่งเข้าใจความรู้สึกนั

กต่างหากเล่า นี่คือสิ่งที่ติดอยู่ส่วนลึกของหัวใจจริงๆ เธอไม่ได้ทนเพื่อลูกเพียงอย่างเดียว นั่นเป็น

ส้ของโปรดของพ่อ หอ

ุ่นวางอยู่บนโต๊ะทานข้าวพร้อมกับข้าวอีกหลายอย่างที่ล้วนจะเป็นของโปรด

นเยอะๆ จ

ผู้เป็นลูกชายคะยั้นคะยอให้พ่อทานให้หมดและต้องแข

้ อย่างน้อยเธอก็มีความสุขกับสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอใช่ว่าจะทุกข์ไปหมดเสียเมื่อไรกัน นิ้ว