หย่าหยิงมองไปที่มู่เฉินที่ยืนอยู่ข้างเตียง เธอรีบฉวยเอาผ้าห่มมาพันตัวไว้แน่น

“ฉินหย่าหลิน เธอได้จดทะเบียนสมรสกับฉันแล้ว เธอจะหวงเนื้อหวงตัวไว้ให้ผู้ชายคนไหนอีก？” เขาพูดอย่างประชดประชัน

นี่เธอหวงเนื้อหวงตัวงั้นเหรอ？ เธอมีสิทธิ์อะไร？ เธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

“ผู้ชายคนไหนกัน？ หื้ม！” มู่เฉินหัวเราะออกมาอย่างหน้ากลัว เขาเอาแขนค้ำไว้ที่เตียง แล้วเอนตัวไปหาเธอ “นับจากวันนี้เธอจะต้องเป็นเมียฉัน ทำไม ไม่อยากทำหน้าที่เมียเหรอไง？ เขาจ้องไปที่ภรรยาหมาด ๆ ของเขา ที่กำลังห่อตัวอยู่ข้าง ๆ

“ฉันไม่......！” หลังจากอดกลั้นอยู่นาน ในที่สุดเธอก็พูดขึ้นมาสองคำ ถึงเธอจะรู้ดีว่าเปล่าประโยชน์ แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธออกมา เธอต้องต้านคำพูดของเขา

“เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันใช้เงินซื้อมา เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์เลือกงั้นเหรอ？” มู่เฉินมองเธออย่างเยือกเย็น ‘ผู้หญิงคนนี้ไม่ฉลาดเอาซะเลย

นี่เธอตัวสั่นอย่างงั้นเหรอ？ คนอย่างเธอกลัวเป็นด้วยเหรอ？’ ยิ่งเห็นแบบนี้ เขาก็ยิ่งต้องการจัดหนักขึ้น

เขารวบข้อมือทั้งสองของเธอตรึงไว้กับขอบเตียง แล้วใช้มืออีกข้างโอบเธอเอาไว้ ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ปล่อยฉันนะ！” หย่าหยิงพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ถึงแม้มันจะไร้ประโยชน์ก็ตาม แต่เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้ง่าย ๆ

มู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ปล่อยงั้นเหรอ？” “วันนี้วันแต่งงานของเรา เธอคิดว่าฉันจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ？”

“ค....คุณ.... คุณเหลิ่ง ปล่อยฉันเถอะนะคะ” ตอนนี้หย่าหยิงรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

“ฉินหย่าหลินนี่เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอ？ นี่เธอกำลังแกล้งทำเป็นเวอร์จิ้นอยู่เหรอ！ เธอนี่มันหน้าด้านจริง ๆ ” เดิมทีมู่เฉินคิดว่าคุณหนูตระกูลฉินยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน แค่เพียงให้เงินเธอ เธอไม่มีทางปฏิเสธคนอย่างเขาแน่นอน

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขากลับทำให้เขารู้สึกแปลกใจ

“อ้า......เจ็บ” หย่าหยิงไม่มีทางได้หันหลังกลับแล้ว ตอนนี้เธอมีแต่เจ็บกับเจ็บ

เหลิ่งมู่เฉินผู้ชายคนนี้แค่ต้องการทรมานเธอ

ก่อนที่เธอจะตอบตกลงแต่งงาน เธอก็ควรจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้？ เธอไม่มีทางหนีพ้น

มู่เฉินยืนอยู่ข้างเตียง เขามองดูเลือดสีแดงสดที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนราวกับสีของดอกป๊อปปี้ ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า ค่าทำรีแพร์หมดไปเท่าไรล่ะ？”

ตอนนี้หย่าหยิงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงใด ๆ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็คงไม่มีทางเชื่อเธออยู่ดี และหน้าที่ของเธอ เธอก็แค่ต้องทำให้เขาเชื่อว่าเธอเป็นฉินหย่าหลินตัวจริงไม่ใช่เหรอ？

แล้วเธอจะปฏิเสธได้ยังไง！ ยิ่งไปกว่านั้นเธอจะให้เขารู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอไม่ได้

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบ และไม่พูดอะไรออกมา นี้ถึงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

“ไสหัวไป！ ออกไปจากห้องนี้ซะ！ ” หลังจากเหลิ่งมู่เฉินพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ เขาเตรียมห้องไว้สองห้อง ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรที่จะนอนร่วมห้องกับเขา เขาแค่ต้องการที่จะทำให้เธออับอาย

เธอดึงผ้าห่มผืนบางมาห่อคลุมตัวเธอเอาไว้ แล้วหอบร่างอันไร้เรียวแรงกลับไปยังห้องของเธอ

เธอนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้น พลางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยตลอดคืน เธอจะต้องเผชิญหน้ากับเหตุหารณ์แบบนี้ทุก ๆ วัน ใช่ไหม

ถูกผู้ชายที่ไม่ได้รักขมเหง เธอได้เสียสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนห่วงแหงไปแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะให้เสียอีกแล้ว

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง มู่เฉินเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับขวดยา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “กินซะ！”

เขาจะให้เธอท้องลูกของเขาไม่ได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มาจากตระกูลฉินคนนี้ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด

แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่ายานี้คือยาอะไร！

เขาทำอย่างนี้ก็ถูกแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังต้องไปเรียน และมีชีวิตของเธอต่อ

มู่เฉินย่อตัวลงตรงหน้าเธอ เขามองดูรอยฟกช้ำบนร่างของเธอที่เขาได้สร้างไว้เมื่อคืนนี้

“ถ้าฉันไม่อนุญาติ เธอจะท้องไม่ได้ ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ ถ้าเธอไม่อยากให้ตระกูลฉินมีปัญหา ก็ทำตัวดี ๆ ไว้” เขาจับยากรอกปากเธอ

เธอสำลักมันอยู่สองสามครั้งก่อนจะกลืนมันลงคอ

“ไปแต่งตัวแล้วตามฉันมา！” มู่เฉินนั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

หย่าหยิงรวบรวมแรงทั้งหมดดึงร่างของเธอให้ยืนขึ้น “เอ่อคือ....ฉันไม่มีเสื้อผ้าค่ะ”

เธอไม่เหมือนกับหย่าหลินที่มีเสื้อผ้ามากมายจากดีไซเนอร์ชื่อดัง เธอมีเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุด และทั้งหมดก็อยู่ที่วิทยาลัย ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะหาชุดที่ไหนมาเปลี่ยน แต่จะออกไปทั้งสภาพอย่างนี้ก็คงจะไม่ได้

“คุณนายเหลิ่ง นี่เธอแต่งงานกับฉันแล้ว เธอยังต้องกังวัลว่าจะไม่มีเสื้อผ้าใส่อีกเหรอ？” นี่สินะฉินหย่าหลินตัวจริง เพิ่งจะแต่งงานได้สองวัน ก็เริ่มโลภซะแล้ว

ให้มันได้อย่างนี้สิ！

เขากดโทรออก ไม่ถึงสิบนาที เสื้อผ้าแบรนด์ดัง จากห้องเสื้อต่าง ๆ ก็ถูกส่งตรงมายังห้องของเธอ

เธอมองเสื้อผ้าจำนวนมากมายตรงหน้าเธอ ชุดพวกนี้ทำจากเนื้อผ้าดี ๆ ทั้งนั้น ถึงเธอจะชอบมาก แต่เธอก็ไม่ใช่คนโลภ

สุดท้ายแล้วเธอก็เลือกเพียงชุดสีขาวเรียบ ๆ เพียงชุดเดียว แล้วเดินตรงเข้าห้องอาบน้ำไป มู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจท่าทีของผู้หญิงคนนี้เลยจริง ๆ