็นไรหร
ดีที่ชายหนุ่มเข้ามารับร่างของเธอเอาไว้ได้ทันเจ้าหลงที่เดินตามมาเห่าด้วยคว
นะครับ” เขาถ
ะไรค่ะ ขอ
ที่คุ้นเคย เธอรีบขยับตัวออกห่างเล็กน้อย เพราะรับรู้ถึงความไม่สม
งจะหวงคุณมาก
บว่าทำท่าจะกัดหรือไล่นะคะ มันเหมือนเห่าทักทายคุณเสียมากกว่า” เธอบอกเขา มองหน้าเจ
คยรู้จักกันมาก่อน” เขาช
่ใจอยากบอกว่าเธอเองรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
็นใครเลยนอกจากคุณ” เขานึกห่วงเธอ บอกว่าม
ะ จริงๆ ฉันมีพี่ชายอีกคนน่ะค่ะ ค
ุณบัวไปไหนเ
หน้าไปมา พี่ชายไปไหนมาไหนไม่เ
ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ” เขานึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา
หา มันแสนรู้วิ่งกระดิกหางเข้ามาทันที ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พอบ
จ้าสุนัขแสนรู้ตัวนั้น มันไม่ได้เห่ารุนแรง หรือขู่เขาเ
มายถึงโดนรถชนตายน่ะค่ะ คุณพงศ์เชื่อไหมคะว่าก่อนได้
ึงเหร
ลี้ยงนี่แหละค่ะ” บัวบุษบาคุยกับเขาไปนานๆ จึงแทนชื่อตัวเองไปเส
้าหลงเห
ค
ด้มาเลี้ยงจริงๆ บ
นั่งเฝ้าแม่ของมันไม่ยอมไปไหน กลางคืนก็นอนเฝ้า นอนเล่นกับแม่ข
อเจ้าหลงยังเด็กๆ มันคงหิวนมเลยดูดนมของแม่มันถึงแม้จะเป็นศพแล
” ได้ฟังแล้วพงศ์อินทร
บัวเลยซื้อนมมาให้มันกินตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ จนมันแข็งแรงขึ้นค่ะ” เธอเล่าก่อนจะนั่งยอ
ไหมครับ”พงศ์อินทร์เห็น
ห็นเจ้าหลงยืนนิ่งให้ชายหนุ่มลูบหัวไปมา ซึ่งปกติไ
์เงยหน้าพูดกับหญิงสาว ในขณ
สุนัขตัวโปรดกับชายหนุ่มผู้เป็นแขกสลับกันไปมา เมื
” เขาเห็นสีหน้
มก้มหัวให้ใครนะคะ หมายถึงคนนอกที่ไม่เคยรู้จักกันแบบคุณ แต
กัดด้วยเ
นี่แหละค่ะ ไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่พอใครเข้าใกล้บัวเหมือนจะมาทำมิดีมิร้ายหรือมาเอาอะไรของบัวไป มันกระโจนเข้ากัดเลยค่ะ จึงไม่มีใครกล้
เป็นลูกค้าของคุณบัว ก
ไม่ยอมให้ใครลูบหัวง่ายๆ นะคะ” บัวบุษบามองเจ้าหลงอย่างฉงน
นก็ได้นะครับ เช่นเคยรู้
ารให้คุณพงศ์นะคะ” เพราะป้าพิณช่วยจัดเตรียมเ
ห้ผมช่วย
คุณพงศ์อาจจะอย
ยหนุ่มพูดอย่างสุภาพก่อนจะเดินจากไป บัวบุษบามอ
ล้วหอบเบาๆ นั่งฟังเธอตาแป๋ว บัวบุษบาอมยิ้ม รีบเดินไปเข้าครัว จัดแจงปรุงอาหารให้แขกคนแรกขอ
งนัก เลี้ยงเธอมาจนโต ดูแลรับใช้บิดามารดาแล้ว พอเธอลำบากตกยากก็ไม่เคยคิดจะทิ้งกันไปไหน คนเช่นนี้หายากยิ่งในสังคมปัจจุบัน เ
นหอมอบอวลไปทั่วระเบียงกว้างที่เป็นชานยื่นออกมาสำหรับนั่งรับประทานอาหาร หรือสำหรับนั่งรับลม อาจจะรวมถึงการมา
าพูดอย่างเกรงใจ กลัวลูกค้าคนสำคัญจะไม่ถูกใจ เธอมีอะไรนำ