เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นหยุดเดิน ผู้ช่วยของเขาก็เดินเข้ามาหาเขาทันที และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณมู่ มีอะไรหรือเปล่าครับ？”

เส้าเหิงขมวดคิ้วพลางเบือนหน้าไปอีกทาง และเดินต่อไป

บางทีจิตใจของเขาคงว้าวุ่นไปหน่อย เลยทำให้รู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาเห็นดูคุ้น ๆ

พอตกกลางคืนที่จินสี่คลับก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

มายบัคคันงามเคลื่อนมาหยุดจอดที่ประตูหน้าอย่างช้า ๆ เส้าเหิงลงจากรถแล้วตรงเข้าไปข้างใน

“หืม นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่นายมาช้าไปสิบนาที” ตรงเคาน์เตอร์ต้อนรับใจกลางห้องโถง กู้ซิงเฉินกำลังควงแหวนตาเล่นบนนิ้วด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เขาดูค่อนข้างเหมือนเพลย์บอยขี้เล่น

จนพนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาถึงกับหน้าแดง เห็นได้ชัดว่าซิงเฉินกำลังหยอกล้อเธออยู่

“ฉันมาสายเพราะติดประชุม” เส้าเหิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย และเดินเข้าไปข้างในโดยไม่รอคำตอบจากซิงเฉิน “ถ้าคุณไม่อยากเข้ามาสนุกในห้องส่วนตัวกับพวกเรา งั้นคุณมาเป็นพนักงานต้อนรับที่คลับของผมดีไหม? ” เขาพูดเสริม

ซิงเฉินเดาะลิ้นเสียดายพลางเดินตามเส้าเหิงไป ก่อนจะพบสีหน้าไม่รับแขกของอีกฝ่าย เขาเลิกคิ้วพลางตอบกลับ “ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่ถามเฉย ๆ ว่าทำไมมาสาย ทำไมต้องทำหน้าบูดอย่างนั้นด้วย？”

เส้าเหิงไม่สนใจเขา

ซิงเฉินพิจารณาใบหน้าของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำเบา ๆ ว่า “หน้ากากนั่นดูเหมือนจริงชะมัด…”

เส้าเหิงเดินไปจนถึงห้องส่วนตัว หลังจากปิดประตู เขาก็ถามเสียงเบาว่า “แล้วนายรู้ว่าแหวนนั่นอยู่ที่ไหนหรือยัง？”

“พวกเขากำลังหามันอยู่” ซิงเฉินยักไหล่ “ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย”

ขณะที่พูดเขาก็เทไวน์ให้เส้าเหิงแก้วหนึ่ง “ถามจริง ไหนบอกว่ามีเบาะแสมาบ้างแล้วไม่ใช่เหรอ？”

เมื่อห้าปีที่แล้ว เส้าเหิงพลาดมีวันไนท์สแตนด์กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง เช้าวันรุ่งขึ้น เขาพบว่าแหวนประจำตระกูลของเขาได้หายไป และผู้หญิงลึกลับคนนั้นก็หายไปเช่นกัน

“ฉันเคยคิดว่ามันเป็นแผนของลุงฉัน” เส้าเหิงยกแก้วขึ้นจิบอย่างเกียจคร้าน ท่าทางของเขาทำให้เขาดูเซ็กซี่อย่างสุดจะพรรณนา “แต่ฉันรู้มาว่าคนของเขาก็กำลังค้นหาแหวนอยู่เหมือนกัน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่”

ซิงเฉินยิ้มกว้างพลางพูดหยอกล้อ “คืนนั้นนายคงรู้สึกเหมือนพบกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เลยสิ？ ไม่ใช่แค่แหวนที่หายไป แต่ยังรวมไปถึงความบริสุทธิ์ของนายด้วย！”

เส้าเหิงพิงหลังกับพนักเก้าอี้ และเหลือบมองไปทางซิงเฉิน เขาดูเหมือกำลังยิ้มอยู่ แต่ซิงเฉินก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกหนาวเย็นยะเยือกไปตามกระดูกสันหลังของเขาเมื่อพวกเขาสบตากัน เขารีบกระแอมไอ และเปลี่ยนเรื่องคุย

ขณะเดียวกันนั้นเอง ในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งในจินสี่คลับ หนวนจิ่วกำลังเดินตามเสียวเสี่ยวเข้าไปข้างใน

ภายในห้องส่วนตัวมีแสงสลัว และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยขวดสุราหลายประเภท ชายอ้วนคนหนึ่งทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา เมื่อผู้หญิงทั้งสองคนเดินเข้ามา นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยตัณหาของเขาก็กวาดมองผู้หญิงคนแรกราวกับงูพิษที่กำลังมองเหยื่อ

หนวนจิ่วขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

เสียวเสี่ยวเดินเข้าไปหาชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มยั่วเย้า “สวัสดีค่ะ คุณฮวง คุณมาถึงเร็วดีจัง”

“สุภาพบุรุษไม่ควรให้ผู้หญิงรอสิครับ”

คุณฮวงหัวเราะ และเอื้อมมือไปลูบต้นขาของเสียวเสี่ยวด้วยนิ้วป้อมอ้วนของเขา

เสียวเสี่ยวเบี่ยงตัวหลบการรุกของคุณฮวง อย่างใจเย็น และกวักมือเรียกหนวนจิ่วให้เข้าไป “มานี่สิ มาทักทายคุณฮวง”

จากนั้นคุณฮวงก็หันไปให้ความสนใจกับผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตู

หนวนจิ่วสวมชุดเดรสสีครีมปกปิดผิวที่อ่อนนุ่ม และโอบรัดเอวเล็ก ๆ ของเธอไว้

วิญญาณของคุณฮวงออกจากร่างเขาทันทีที่เขาสบตาเธอ เขาลุกขึ้นยืน และดึงแขนเธอทันที “มานั่งนี่สิ！”

แต่หนวนจิ่วถอยหลังหนึ่งก้าว และมองเสียวเสี่ยวด้วยความลังเล

“ทำอะไรอยู่ล่ะ？ คุณฮวงบอกให้มานี่นั่งไม่ใช่เหรอ！” เสียวเสี่ยวยิ้มขอโทษคุณฮวงก่อนจะยื่นแก้วใส่มือของหนวนจิ่ว และเอนตัวกระซิบว่า “ความสำเร็จของโครงการเราขึ้นอยู่กับคุณฮวง ถ้างานแรกของคุณยังทำไม่สำเร็จ พรุ่งนี้คุณก็ไม่ต้องมาทำงานอีก”

หนวนจิ่วเข้าใจสิ่งที่เสียวเสี่ยวพูด เธอกำมือจนแน่น ใจหนึ่งเธอมีความคิดที่จะลุกขึ้นเดินออกไปทันที แต่ถ้าเธอต้องการค้นหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องในอดีต เธอจึงจำเป็นที่จะต้องอยู่ในมู่ซื่อ กรุ๊ปต่อไป เธอต้องทนกับสิ่งที่ต้องเผชิญในคืนนี้ไปให้ได้

หนวนจิ่วฝืนยิ้ม เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และยกแก้วในมือขึ้นเพื่อดื่มอวยพรให้คุณฮวง จากนั้นเธอก็ดื่มเครื่องดื่มในมือหมดไปอย่างรวดเร็ว

“เก่งมาก หนวนจิ่ว！” เสียวเสี่ยวปรบมือ และเสียวเสี่ยวก็เทเครื่องดื่มให้หนวนจิ่วอีกแก้ว

หลังจากดื่มไปหลายแก้ว หนวนจิ่วก็เริ่มขาดสติไม่รู้ตัว

แก้วของเธอตกลงบนพื้นพรมเสียงดังแกร๊ง เธอทรุดตัวไปกับโซฟา และยกมือขึ้นโบกอย่างอ่อนแรง “ไม่เอาแล้วค่ะ ฉันดื่มอีกไม่ไหวแล้ว...”

เมื่อเห็นว่าถึงเวลา เสียวเสี่ยวก็รีบออกจากห้องไป

ทันทีที่ประตูห้องส่วนตัวปิดลง คุณฮวงก็แทบรอไม่ไหวที่จะได้สัมผัสร่างกายอันบอบบางของหนวนจิ่ว เขาจึงผลักเธอให้นอนลง

หนวนจิ่วตั้งสติลืมตาขึ้นมาจากความมึนเมา ทันทีที่ลืมตาขึ้นมานั้นเธอก็เห็นใบหน้าอันอวบอ้วนของคุณฮวงที่กำลังขยับเข้ามาใกล้เธอ ซึ่งเขากำลังพยายามจะจูบเธอ

เธอตบเข้าไปที่หน้าเขาอย่างแรงโดยสัญชาตญาณ

เสียงตบดังก้องไปทั้งห้องส่วนตัว หนวนจิ่วสร่างเมาขึ้นมาทันที

คุณฮวงกระเด็นถอยไปด้านหลังและล้มลงไปที่โต๊ะด้วยแรงตบ ก่อนที่หัวของเขาจะกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ เขาคู้ตัวจนเป็นลูกบอล และร้องโอดครวญขึ้นมา“โอ๊ย！ อะไรเนี่ย！ แกกล้าดียังไงมาตบฉัน？”

แต่หนวนจิ่วไม่ได้มีความตั้งใจจะอยู่ต่อเพื่อพูดคุยอะไรทั้งนั้น เธอรีบเด้งตัวออกจากโซฟา และวิ่งออกไปที่ประตูทันที

“หยุดนะ！” เสียงตะโกนของคุณฮวงดังมาจากด้านหลัง ขณะที่เขาพยายามลุกขึ้นเพื่อไล่ตามเธอไป

ทันใดนั้น หนวนจิ่วก็สังเกตเห็นประตูห้องข้าง ๆ เปิดแง้มอยู่ ดังนั้น เธอจึงรีบกระโจนเข้าไปในห้องส่วนตัวนั้นในทันทีโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง เธอก็หมดเรี่ยวแรง และทรุดตัวลงในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของผู้ชายคนหนึ่ง

เธอพยายามเงยหน้าขึ้น และเห็นกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่แววตาของเขากลับดูค่อนข้างที่จะคุ้นตา...