นดี้เลย ค
ะถูกต้อง’ แวนดี้พิมพ์ตอบกลับมา จาก
ไม่ได้ก็เป็นอันเข้าใจว่าฉันอยู่หลังเขานะ’ พรพระ
มเร็วของรถสองแถวแดงมันเร็วขึ้น จากที่คิดว่าอยู่ในตัวเมืองตอ
สี่เลนก็เปลี่ยนมาเป็นสองเลน ลมหนาวเริ่มที่จะพัดมากระทบร่างกายมากขึ้นจน พรพระพายนั่งสั่น แม้เธอจะมีชื่
อดแว่นกันแดดออกเพื่อจะได้มองวิวรอบข้างได้ชัดๆ
งเทพฯ และอยู่ยาวมาจนถึงตอนนี้จนถูกกลืนไปกับความศิวิไลซ์ อันที่จริงเธอก็อยากกลับบ้าน แต่ก็ข
พระพายไม่กลัวที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว อีกอย่างเธอเรียนวิชาป้อง
ยก้น ข้ามเขาลูกแล้วลูกเล่าแต่ก็ยังไม่ถึงเป้าหมายเสียที จนอดสงสัยไม่ได้ว่าที
สภาพคงได้เป็นอีเพิ้งมากกว่านี้แน่ๆ ชุดสีดำที่สวมมีฝุ่นจากถนนสีแดงเกาะอยู่เต็มไปหมด นั่นเพราะตอนนี้ถนนยางมะตอยเปลี
ห้เพื่อน ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนรีเควสที่จะมาพักเองแท้ๆ ส่วนคนที่อยู่กรุงเทพฯ ได้แต่
แดงจอดริมถนน ผู้โดยสารสาวสวยที่มีเพียงคนเดีย
รพระพายจึงเดินลงมาจากรถแล้วยกมื
งไง พรพระพายก็มองไม่เห็นที่พัก จะเห็นก็แต่รถกระบะ
ลียบตามแนวต้นไผ่พวก
เข้าอะไรคะ รีสอ
วนรีสอร์ตเห็นว่าใกล
ระปอดกระแปดไปตามเรื่องตามราว กังวลว่าเธอจะอยู่กับเจ้าของบ้านได้หรือเปล่า คิดแล้วก็แอบถอนหายใจ
สองแถวแดงเคลื่อนตัวออกไปแล้วก็ทำเอาพรพระพายไอแค่กๆ ออกมา กระทั่งฝุ่นจางจึงยืนมองรอบๆ ตัวที่มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไผ่
ซ้ายก็เจอกับอุโมงค์ต้นไผ่ที่ทอดยาวไปไกล ซึ่งปริมาณด้านข้างที่เป็นต้นไผ่นั้นมันหนามากจนมองไม่เห็นข้างนอกว่าเ
ะพายยิ้มกว้างพร้อมกับเอ่ยขำๆ แม้จะเจ็บช้ำอย่างแสนสาหัสด้วยเรื่องที่เพิ่งผ่านเข้ามาในชีวิต
ี่พัดไปตามกระแสลม แม้แรกๆ จะฟังดูน่ากลัวไปเสียหน่อย เพราะออกแนวหลอนเหมือนหนังสยองขวัญ แต่พอฟังดีๆ มันก็เพราะไปอีกแบบ พรพ
กระยะเธอก็มองเห็นสะพานที่ทำมาจากไม้ไผ่สำหรับไว้เดินข้ามคลองสายเล็กๆ ที่น
อดรองเท้าผ้าใบที่สวมอยู่ออก จากนั้นก็นั่งบนสะพานแล้วหย่อนเท้าลงไ
่ใบเดียว พอมาถึงก็เห็นอุโมงค์ต้นไผ่กับสะพานที่ไม่ได้แตกต่างจากรูปที่เห็นสักนิด นั่นยิ่
์นี้ เมื่อคิดถึงแวนดี้สิ่งที่พรพระพายคิดถึงตาม
ไม่มีสัญญาณ สิ่งเดียวที่พรพระพายทำได้คือการถ่ายรูปเก
ต่อ พอเดินมาจนพ้นโค้งสุดท้ายของอุโมงค์ต้นไผ่ ลมเย็นๆ ก็ปะทะเข้ากับใบหน้าและลำตัวของพรพระพาย
อตะลึง นาแต่ละผืนมันเชื่อมกัน มีเพียงคันนาคั่นทำให้มองภาพรวมดูกว้าง แถมจุดที่เธอยืนอยู่ยังเชื่อมกับสะพานไม้ไผ่ ที่ทอดยาวคดเคี้ยวไปจนถึง
ี่เธอเพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครู่ว่าสวยแล้ว แต่ดูเหมือนภาพตรงหน้าจะสวยยิ่งกว่า แถมเจ้าของยังเข้าใจทำที่นั่งพัก
ังบ้านไม้หลังขนาดเล็กๆ สองสามหลัง ซึ่งแต่ละหลังเชื่อมกัน และยังมีลาน
กๆๆ
ะเวลานี้ก็บ่ายแก่ๆ เข้าไปแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องพรพระพายเลยสักอย่าง ความหิวทำให้เธอเลิก
ม้ที่สร้างยื่นออกมาสำหรับเป็นพื้นที่ต้อนร
ุ