าก็ยังไม่รู้จัก จู่ๆ พ่อจะใ

ปแล้ว” เพราะอยากแกล้งลูกสาวคนเดียว ยอ

ใจกลับห้องนอนของตัวเองไป ส่วนฝนที่หยุดไปเมื่อครู่ตอนนี้ก็ตกหนักลงมาอีกครั้ง ราวกับต

ืนไม้ที่ใช้ปลูกบ้านจุดหมายคือห้องนอนของตัวเอง เมื่อมาถึงก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในหัวคิดไปต่างๆ นานาว่าชายที่เธอได้ช่

ไปดูชายแปลกหน้าคนนั้นก่อน พอเห็นว่าเขายังไม่ได้สติจึงลงไปคุมคนงานตัดผักปลอดสารพิษเพื่อส่งให้พ่อค้าคนกลางในตอนเช้า ผลไม้ส

สนิทสนมกับโสภิตาเอ่ยแซวขึ้น ซึ่งคนที่นี่เรียกยอดว่าพ่อนายเป็นคำเรียกที่มาจ

นั่นหน

บอก เพราะมันคือเข่งฝรั่งกิมจู

รไม่เข้าหูแต่เช้า” โสภิตามองลูกน้องอย่างคาดโทษ ทำเอาคนอื่นๆ พลอย

อดี ด้วยความที่เธอทำกับข้าวไม่เก่งจึงฝากท้องไว้กับแม่บ้าน ที่วันๆ ทำกับข้าวหลายอย่างเพราะเธอตั้งใจทำเผ

นลูกสาวกลับเข้าบ้านมา โสภิตาเดินตรงไปหาทั้

องหน้าเขาไปด้วย รอยฟกช้ำยังคงมีให้เห็น ส่วนแผลตร

ึ้นกับตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ กระทั่งตัดสินใจเดินออกมาก็ได้พบเข้ากับยอด คุยกันไปคุยกันมาถึงรู้

มถึงเจ็บหนักขนาดนี้” ห

่ารถสองแถวพร้อมคนขับจะสะดวกกว่าผมเลยทำตามคำแนะนำนั้

ถิ่นที่มาเหมารถ” นั่นคือสิ่งที่ยอดได้รู้มาก่อนหน้านี้ ยังเคยเตือนคนใกล้ชิดว่าให้ระวังเวลาจะออก

ื่อนี่ ทำไมถึงได้เชื่อ

ดเอ่ยปรามล

อนจะเดินไปนั่งหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ จังหวะท

รับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวของเขาทำให้โ

วย แต่นายกระโดดมาใ

ลยใช้แรงเฮือกสุดท้ายขวางรถคุณหวานเอาไว้” สถาน

เร็วๆ หรือไม่ก็เป็นโจ

ินข้าวก่อนเถอะ พ่อราเชนเขา

่ได้ยินจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งมั่

ส่งยิ้มมุมปากคืนกลับมาให้เท่านั้น ก่อนที่ทั้งสามจะนั่งกินข้าวด้วยกัน แม้เช้

ส่วนโสภิตาก็นั่งคุยกับผู้เป็นพ่อซึ่งหัวข้อหลักๆ ก็ยังเป็นเรื่

ื่อจริงๆ กา

นคือประโยคที่โสภิตามักจะพูดกับพ่อเสมอๆ เหมือนน้ำผึ้งชโลมใ

แก่มันบา

เต็มใจให้หลอก ไ

็นงั

เชนเขาอยู่ที

นคือคนที่ช่วยพ่อเชนเขาไว้ อยากให้เขาอยู่กี่วั

กสักสองสามวั

วหวังกลับมาพึ่งญาติที่นี่” นั่นคือสิ่งที่ยอดได้รู้จากร

มีเบอร์โทรไว้ติดต่อ”