ดารัณเดินออกมาจากลิฟต์ คนแรกที่ชายหนุ่มเห็นคือแม่

ยินบ่อย เพราะธิดามักจะเปิดสปีกเกอร์โฟนเวลาคุยสายกับมิณทร์ เสียงที่เมื่อก่อนเคยทำให

อะไรด

็ยุ่งกับการซื้อของเข้าห้องจนลืมหิว พอนึกขึ้นได้ความหิวก็ประท้วงจนพากันแ

ญธรรมไปกินข้าว เมื่อครู่ดารัณก้มหน้าก้มตายกมือไหว้เขาซึ่งเขาเองก็รับไหว้เธอเช่นกัน พอขึ้นรถมาได้

ัณนั้นทำลายล้างชนิดที่ว่ามิณทร์ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ เพราะขืนค้านไปตอนนี้อาจเกิดสงครา

มาก ดารัณเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหนมิณทร์เองก็ไม่รู้ตัวเช่นกันแต่มันก็ดีแล้ว ดีกว่าตอนเด็กๆ ที่เจอหน้ากัน

มิณทร์จึงหยุดลงก่อนชั่วคราว ชายหนุ่มตักอาหารใ

บคุณ

ยินเสียงเสียอีก”

ราะกลัวลูกชายตัวดีพูดแขวะใส่ดารัณนั

ที่ไม่ได้ถอดหมวกถ

หน้าก้มตากินข้าวเงียบๆ ปล่อยให้แม่ลูกคุยกัน ซึ่งหัวข้อที่หยิบยกขึ้นมาคุยนั้นก็มีตั้งแต่เรื่องส่วนต

าหารแสนอร่อยที่ถูกปากทั้งสองมาก หลายเมนูจึงหมดเกลี้ยงจนมิณทร์ยังทึ่งที่กินก

แต่ไรแล้วอาจเพราะต้องเก็บแรงไว้ทำงานแต่ที่คาดไม่ถึงคือดารัณเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แต่เวลากินก็จุใ

สมือแม่ครัว

่แม่จะอยู่กรุ

ะกลับแล้ว ห่วงไร่ห่ว

นะครับ” ม

บบนั้นมิณทร์ก็พยักหน้ารับ เรื่องขับรถขับรามือขวาของแม่ที่ชื่อว่าโยคือคน

าไปหาเธอถึงที่นั่นบ่อยๆ ไปบ่อยกว่ามาหาเขาที่กรุงเทพฯ เสียอีก เพราะแบบ

หน่อยได้ไหม ไปไหนมาไหนม่อนจะได้สะดวก” ธิดาเอ่ยบอกท

นจึงทำให้มิณทร์ได้เห็นหน้าและได้สบตากับเธอเป็นครั

ก้มมันเลยขึ้นไปเบียดตาให้เป็นแบบนั้น ใบหน้าที่เคยดำคล้ำจนถูกเด็กๆ แถวบ้านเรียกว่าอ้วนดำเวลานี้ก็ขาวผ่องและเรียวเล็กเท

าเพื่อนสนิท

ยังคงแย้งกลับมา กระทั่งนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ใส

่อนสนิทสะดวกกว่า” ดารัณเอ่ยบอกอย่างตรงไปตรงมา เพราะหาก

ตกลงตามน

าและไม่เคยให้ใครง่ายๆ ผิดกับตอนเด็กเพราะทุกครั้งที่เธอเห็นว่าเขาไปไหนก็จะตามติดไปเป็น

ิณทร์ขึ้นไปส่งแม่และดารัณบนห้องพักซึ่งเธออยู่ชั้นล่

ียวส่วนเขาเลือกซื้อแบบสองห้องนอนพื้นที่ใช้สอยจึงมากกว่าเกือบเท่าตัว ข้อดีอีกหนึ่งข้อของที่นี่คือเพดานค่อนข้างโปร่งนั

เธอจึงต้องออกไปส่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยระหว่างนั้นทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันแม้แต่ประโยคเ