ะโยคคำถามก็ดังมาจากมิณทร์ คนถูกถามแม้จะตกใจแต่

ค่

ทรศัพท์พี่

พราะคิดเองว่าเธอต้องมีเบอร์โทรศัพท์เขาแน่ๆ แต่คำ

าโทรศัพท

เอ่ยถามทั้งๆ ที่พอจะ

ั้นดารัณก็แกล้งหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

่าจะลื

ทรมาเบอร์นี้พี่จะได้เซฟชื่อเราไว้ เผื่

องรับนามบัตรที่ม

้นัดเพื่อ

บี้คอน

ี่โ

่ได้นัดเวลา

็ทำได้แค่คิดเท่านั้น เพราะที่ผ่านมาเขาก็ใช่ว่าจะสนใจถามสารท

้อยอย่าลืมตัว ที่ผ่านมาเขาเอาแต่เลี่ยงที่จะพบหน้าเธอเพียงเพราะอายกับประโยคที่เธอเคยพูดในตอนนั้น

เท่านั้น ชายหนุ่มยิ้มเย้ยให้ตัวเองที่คิดเองเออเอง

รักแรกในวัยเด็กของดารัณ ยังไงเสียเวลานี้เธอยังต้องชอบเขาอยู่ไม่มากก็น้อยแน

ต่อชีวิตเธออีกต่อไปแล้ว ตอนเด็กๆ มิณทร์เคยปกป้องเธอจากเด็กที่เข้ามารังแก เพราะแบ

่เล่นกับเธออีกเลย ตีตัวออกห่างอย่างตั้งใจ เขาเติบโตขึ้นเช่นเดียวกับเธอ ยิ่งเติบโตก็ยิ่ง

ออยู่คือธิดานั่นเอง ทั้งสองคนเข้านอนด้วยกัน ธิดายอมรับว่าเป็นห่วงดารัณแต่อีกใจก็ไม

รัณไม่คิดจะโทรหามิณทร์ตามนามบัตรที่ชายหนุ่มใ

าะเขาไม่เคยต้องรอสายจากใครเหมือนที่ดารัณทำมาก่อน พอได้เจอหน้ากันจริ

อมตา ธิดายังคงไหว้วานมิณทร์ให้ช่วยดูแลดารัณซึ่งลูกชายคนเดียวก็รับปากอย่

หมือนเมื่อวาน ผมสีดำยาวถึงกลางหลังก็ถูกรวบแล้วมัดเป็นหางม้าสูง ด้านหน้ามีปอยผมลงมาปกคลุม แม้จะไม่เห็นหน้าทั้งหมดแต่คิ้ว ดวงตาและ

ไปสั่งกาแฟจากร้านข้างๆ ขณะที่สายตาก็คอยแอบมองดารัณตลอด กระทั่งเห็นเพื่อนเธ

มิณทร์เอ่ยทักขึ้นแม้จะดูขัด

ชายหนุ่มปริศนาทำให้เพื่อนสนิทของโมนาส

่ชื่อมิณทร์เป็

ำท่าจะพูดต่อ ก่อนที่จะเงียบกริบเมื่อดาร

มประหม่าเพราะถ้าเมื่อครู่ห้ามโมนาไว้ไม่ทัน มิณทร์ก็คงรู้ว่าเธอเคยพูดเรื่องของ

ี่ได้รู้จักค่ะ” โมนาทักทาย

ก็…” ยังไม่ทันทีมิณทร์จะเอ่ยประโยคหวังดีเพราะอยาก

เชียงใหม่เพราะอยากวิ่งขึ้นดอยก็แค่นั้น” เอ่ยเสร็จเธอก็ส่งยิ้มหวานให้มิ

นตามสบายนะพี

่อนๆ ให้มิณทร์เท่านั้นเอง กระทั่งเห็นชายหนุ่

ถึงกับยกมือขึ้นปิดปากของโมนา ก่อนจะพูดกระซิบบอกข้างหูเพื่

ิฟต์ไปแล้ว ไม

นอื่น