ฉันขัดขึ้นมาด้วยท่าทีกวนประสาททำเอารอยยิ้มของไอ้นุ่นหุบลงทันท

ี๋ยว

ว่าแล้วก็ทำหน้ามีเลศนัย

นัท นี่

ห้มันอย่างมีความคาดหวังแต่ก็ยังติดเล่นอยู่

่นี่เพื่อ

นรึไง ถ้าฉันกับมันได้กันขึ้นมา ท่านเปาบุ้นจิ้นจะสั่งให้รวบตัวไปเข้าเค

ไปก่อน ช่วงนี

ันดันหน้าผากฉันแรงขึ้น ฉันไหวไ

ดเล่น

ดกับมันเล่นๆ นั่นแหละ

านั่งเงียบจนกระทั่งหนังจบ ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องแยกย้าย ไอ้นุ่นลุกขึ้นจ

าก่อนจะมองหน้าคนร่างสูง มันปรายสายตามามองฉั

มัธยม จนปาเข้าไปปีสี่ ตอนนี้มันก็ยังนัดกันเตะบอลอยู่ มันรูปร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผิว

้วเงียบไปเมื่อเห็นฉันพยักหน้า “ไม่

จเลยว่ะ”

ออ

ิงน่ารำคาญในสายตาของมัน ฉันเลยทำตัวเข้าใจง่าย ทั้งที่ในใจก็แอบเซ็งเพราะจุดปร

ะถอดใจแล้วปล่อยให้มันไปดี แต่ทว่าจู่ๆ สมองด้

ไอ้นุ่น

้วสูง มันห่างจากฉันไม่เกินเมตร ฉันเ

ดึกว่ะ เหลือเว

ล้

ฆ่าเวลาที่ห

มไม่กลับ

อ้หลิวนัดไง จะได้ไม่ต้อ

บความใจดีของไอ้เพื่อนยาก ทั้งแอบตลกตัวเองนิดหน่อย เพราะความ

จากหอไอ้นุ่นเป็นล้านกิโลเมตร แต่ฉันดันหาข้ออ้างมานอนง่อยๆ อยู่ที่หอมันเนี่ยน

งยืนไขกุญแจห้องนิ่งๆ ไม่นานมันก็เปิดประตูเผยให้เห็นสภาพห้องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีส

รกหน่

อเต็มไปด้วยการ์ตูนและนิยาย ส่วนหนังสือเรียนดันกองระเกะระกะอยู่ข้างเตียงฝั่งซ้าย เสื้อผ้าพาดไว้อยู่ทุกที่

ี่เก็บห้องครั้งสุด

พลางมายืนอยู่ใกล้ๆ รู้สึกได้ว่าหน้า

อย่างไร้ความเมตตาปราณี ฉันเบ้หน้าพร้อมคิดในใจว่า

ป็นต้องทำร้ายก

ปในห้องพลางวางของแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ใบหน้าด

ปนอนตรงโซ

อยถูกเวลาเหรอถึงได

จะไปนอนบนเตี

เรียบแต่เหมือนเอาม

จะต้องวิ่งเต้นไปกับสิ่งที่มันพูด ฉันยังคงนิ่งสงบสยบความพิรุธ

กจากกระโปรง ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน พลางพ