จวงจื่อจินยืนไม่อยู่ไปชั่วขณะ เธอเซถลาไปจนต้องจับผนังไว้ เธอเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำว่า “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”

เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

“แม่คะ...” หลินซินเหยียนพูดไม่ออก น้ำตาพลันไหลทะลักออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“ท้องกับใคร？”

เธอรู้ดีว่าตอนที่ลูกสาวตัวเองอยู่ที่โรงเรียนไม่ได้คบหาใครเป็นแฟน ตอนนี้ทำไมถึงมีเด็กโผล่มาได้

หลินซินเหยียนขบริมฝีปากแน่น มือทั้งสองข้างจับกันไว้แน่นด้วยความกลัว แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกไปสักคำ

“ไม่พูดงั้นเหรอ？” จวงจื่อจินคว้าข้อมือลูกสาว “เด็กคนนี้จะคลอดออกมาไม่ได้ ไปโรงพยาบาลกับแม่เดี๋ยวนี้！”

“ไม่เอา” หลินซินเหยียนดึงมือตัวเองออกมาให้เป็นอิสระ

ทว่าไม่ว่าหลินซินเหยียนจะวิงวอนขอร้องอย่างไร จวงจื่อจินก็ยังยืนกรานและไม่มีวี่แววจะยอมอ่อนข้อแต่อย่างใด จนเธอลากหลินซินเหยียนไปที่โรงพยาบาลในวันนั้นได้สำเร็จ

ณ โรงพยาบาล

จวงจื่อจินไปหยิบใบตรวจ และปล่อยให้หลินซินเหยียนนั่งอยู่ตรงโถงทางเดิน สองมือเธอกุมท้องไว้พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“จิ่งเฮ่า ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ก็แค่น้ำร้อนลวกนิดเดียวเอง” ไป๋จู๋เวยยิ้มบาง ๆ เธอสวมชุดเดรสรัดรูปสีดำและคลุมเสื้อสูทตัวหนึ่งไว้บนไหล่ เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่ไร้ที่ติ ในขณะที่จงจิ่งเฮ่าสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนกำยำ

“น้ำร้อนลวกถ้าไม่รักษาให้ดีก็เป็นแผลเป็นได้”

ไป๋จู๋เวยเงยหน้าขึ้นมองเขา “ถ้าฉันมีแผลเป็น คุณจะรังเกียจฉันหรือเปล่าคะ？”

“เหลวไหล！”

ไป๋จู๋เวยหัวเราะคิกคัก

หลินซินเหยียนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และเห็นว่าจงจิ่งเฮ่ากำลังควงผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทางนี้

พวกเขาช่างเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่เหมาะสมกันยิ่งนัก

ส่วนเธอกลับดูเหมือนตัวตลก

“ท่านต่อไป เชิญคุณหลินซินเหยียนค่ะ” ประตูห้องผ่าตัดพลันเปิดออกมา ก่อนที่พยาบาลจะขานชื่อเธอ

หลินซินเหยียนหลบไม่ทัน

ทั้งสองสบตากันพอดี จงจิ่งเฮ่าขมวดคิ้วแน่น

เมื่อเห็นคำว่า “ห้องผ่าตัด” เขาก็พลันขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

ผู้หญิงคนนี้มาทำบ้าอะไร！

เมื่อเช้าต่อหน้าเขาทำท่าห่วงลูกนักหนา แต่แค่ชั่วพริบตาก็มาทำแท้งอย่างนั้นเหรอ？

ไป๋จู๋เวยมองตามสายตาของจงจิ่งเฮ่าไป

วินาทีที่เธอเห็นหลินซินเหยียนนั้น เธอก็เกิดความรู้สึกคุ้นตา แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน เธอถามเบา ๆ “จิ่งเฮ่า คุณรู้จักเธอด้วยเหรอคะ？”

“ไม่รู้จักหรอก” จงจิ่งเฮ่าเบือนสายตาไปทางอื่น

สำหรับหลินซินเหยียน จงจิ่งเฮ่ามีคำอธิบายสั้น ๆ ไว้ในใจอยู่แล้วหลายข้อ ชีวิตส่วนตัวของเธอนั้นเหลวแหลก ถูกทำให้ท้อง ทำมาเป็นตีสองหน้าเป็นแม่ที่รักลูก แต่ขณะเดียวกันก็วิ่งโร่มาทำแท้ง

ผู้หญิงเจ้าเล่ห์！

หลินซินเหยียนยืนขึ้นด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ก่อนจะก้มหน้าเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องผ่าตัด

ไป๋จู๋เวยรู้สึกไม่สบายใจอยู่ราง ๆ เธอสัมผัสได้ว่าจงจิ่งเฮ่ากำลังโกรธ เธอจึงดึงแขนเขามาแล้วเรียกเสียงอ่อนโยน “จิ่งเฮ่าคะ”

จงจิ่งเฮ่าสีหน้าเย็นชา “ไปกันเถอะ”

ไป๋จู๋เวยจับมือเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม เธอหันกลับไปมองห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทนั้นอีกครั้งด้วยสายตาลึกล้ำ

จากปฏิกิริยาของจงจิ่งเฮ่าแล้วไม่เหมือนคนไม่รู้จัก แต่เธออยู่กับเขามาก็นาน ก็ไม่เคยเห็นเขามีผู้หญิงคนอื่น

ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครกัน？

ทำไมถึงมีผลกับอารมณ์ของเขา？

“จิ่งเฮ่าคะ เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้...”

“ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก อย่าคิดมาก” จงจิ่งเฮ่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ไป๋จู๋เวยไม่ได้ซักไซ้ให้มากความอีก ทว่ากลับแอบเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ขณะเดียวกันในห้องผ่าตัด พอหลินซินเหยียนเห็นเครื่องมือเย็น ๆ นั่นแล้วก็ถอยกรูด

“เชิญนอนลงค่ะ” คุณหมอบอก

“ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” หลินซินเหยียนส่ายแล้วหันหลังวิ่งทันที

เธอออกวิ่งอย่างยั้งฝีเท้า จนชนกับผู้ชายที่กำลังเดินสวนมาเข้าอย่างจัง

หลินซินเหยียนเซถอยหลังไป มือก็คลำหน้าผากพลางก้มศีรษะขอโทษเขา “ขอโทษค่ะ ขอโทษ...”

“ซินเหยียน？”