“แม่คะ หนูขอโทษ อย่าทิ้งหนูไปนะคะ...”

จงจิ่งเฮ่าตะลึง เขาก้มลงมองมือเล็ก ๆ ที่คว้าเนกไทเขาเอาไว้ สายตาเขาเลื่อนมองไปที่ใบหน้าของเธอ สีหน้าเธอดูเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน

“หลินซินเหยียน？” เขาขมวดคิ้วพลางเรียกเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

หลินซินเหยียนไม่ได้ยิน เธอคล้ายกับอยู้ในห้วงความหวาดกลัวบางอย่าง ทว่าเพียงไม่นานก็สงบลงอีกครั้ง เธอปล่อยมือจากเนกไทเขาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

จงจิ่งเฮ่าค่อย ๆ ลุกขึ้น เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่เป็นไรแล้วจึงได้ออกจากห้องไป

ไป๋จู๋เวยนั่งประคองแก้วน้ำไว้ในมือแน่นอยู่บนโซฟา จงจิ่งเฮ่ายิ่งอยู่ในห้องนานมากเท่าไร ใจเธอก็ยิ่งทรมานมากเท่านั้น

ผู้หญิงคนนี้ควรจะดูแลแม่อยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ？

ทำไมถึงได้มีเวลาว่างกลับมาได้？

ตอนที่กวนจิ้นกำลังเตรียมการสืบเรื่องของหลินซินเหยียน ไป๋จู๋เวยก็ดันรู้เข้าพอดี เธอชิงส่งคนไปยังประเทศ A ก่อน แล้วสร้างเรื่องให้เหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นถูกรถชนเสียชีวิตไปแล้ว