หลินซินเหยียนยืนจ้องไป๋จู๋เวยจากตรงหน้าประตูอยู่อย่างนั้น

จ้องเสียจนไป๋จู๋เวยรู้สึกขนลุก

เธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อคิดถึงว่าจงจิ่งเฮ่าอยู่ข้างกายก็ไม่กล้าแสดงออก ได้แต่เอ่ยออกมาเรียบ ๆ “คุณหลินทำไมเอาแต่จ้องฉันอย่างนั้นล่ะคะ？ หน้าฉันมีอะไรติดอย่างนั้นเหรอคะ？”

หลินซินเหยียนถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์ เมื่อครู่เธอเกิดความคิดวู่ว่ามชั่วขณะว่าอยากจะเข้าไปถามไป๋จู๋เวยให้รู้เรื่องต่อหน้าจงจิ่งเฮ่าเสียเลย

ทว่าพอตั้งสติได้ เธอก็กลืนคำพูดทั้งหมดลงคอไป

ไป๋จู๋เวยเป็นผู้หญิงที่จงจิ่งเฮ่ารัก ต่อให้เธอทำอย่างนั้นจริง เขาก็คงไม่ลงโทษคนที่ตัวเองรักเพียงเพราะภรรยาแต่ในนามอย่างเธอหรอก

เธอกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่นแล้วฉีกยิ้ม “ฉันก็แค่รู้สึกว่าคุณไป๋สวยเหลือเกิน ก็เลยตะลึงน่ะค่ะ คุณไป๋คงไม่ถือสาใช่ไหมคะ？”

หลินซินเหยียนพูดพลางเดินเข้าไปหาพวกเขา ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับเอกสารบนโต๊ะ เธอหยิบมันขึ้นมาดูแล้วถึงได้เห็นว่าเป็นสัญญาโอนกรรมสิทธิ์ท่าเฉียนสุย