จงจิ่งเฮ่ามองเขาตาขวาง “ว่างงานมากนักหรือไง？”

แผ่นหลังของกวนจิ้นมีเหงื่อเย็น ๆ ผุดซึมออกมาเต็มไปหมด เขายิ้มแก้เก้อแล้วทำท่าทางขึงขัง “เปล่าครับ ยุ่งมาก เมื่อกี้ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นเลยครับ”

ทันใดนั้นเอง ลิฟต์ก็มาถึงพอดี กวนจิ้นรีบถอยหลังห่างออกมาทันที

จงจิ่งเฮ่าเหลือบมองเขาด้วยสายตาที่เฉยเมย ก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ไป

ไป๋จู๋เวยยังกับรู้ว่าจงจิ่งเฮ่าจะกลับมาเวลานี้ จึงถือเอกสารรออยู่ที่หน้าลิฟต์

เมื่อเห็นจงจิ่งเฮ่า เธอก็ก้าวเข้าไปหาทันที “นี่เป็นเอกสารที่คุณต้องเซ็นค่ะ”

เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมาแม้แต่น้อย

ความงี่เง่ารังแต่จะทำให้เขาเบื่อหน่าย

การเป็นคนว่านอนสอนง่ายและรู้จักความต่างหากที่เป็นไม้ตายสำหรับการมัดใจผู้ชาย

จงจิ่งเฮ่ารับเอกสารมาเซ็นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งมันคืนให้กับเธอ พลางเอ่ยขึ้น “คืนนี้ทานข้าวด้วยกันนะครับ”

นี่มันถือเป็นการชดเชยสำหรับเธอหรือเปล่านะ？

ไป๋จู๋เวยยิ้มพลางเอ่ยว่า “ได้สิคะ”