หลินซินเหยียนเริ่มลนลาน “ลุงคนขับคะ รบกวนลุงกลับรถไปหน่อยได้ไหมคะ หนูลืมของไว้ที่บริษัท”

ทว่าคนขับกลับไม่สนใจและขับต่อไป

หลินซินเหยียนร้องลั่น “จอดรถเดี๋ยวนี้！”

คนขับเร่งความเร็วขึ้น และเปลี่ยนน้ำเสียงจากอ่อนโยนเป็นเย็นชา “มันยังไม่ถึงเลยนี่นา”

เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เธอพยายามประคองสติไว้ แล้วแอบยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์

พอคนขับรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรก็พลันเหยียบเบรก โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนเพิ่งจะล้วงออกมาจึงร่วงออกจากมือของเธอ

“แกเป็นใคร นี่แกคิดจะทำอะไร？” เธอพยายามข่มความตื่นตระหนกและหวาดกลัวเอาไว้ในใจ

คนขับเหลือบขึ้นมองเธอผ่านกระจกหลัง “คุณคงไปทำอะไรใครเขาไว้ล่ะมั้ง？ ผมก็แค่ถูกจ้างมา”

มือทั้งสองข้างของเธอสั่นเทา ใครเป็นคนที่คิดจะทำร้ายเธอกันนะ？

ไป๋จู๋เวยงั้นเหรอ？

“แกต้องการเท่าไร ฉันจะให้” หลินซินเหยียนพยายามต่อรอง