ในตอนนั้นทรัพย์สินก่อนสมรสของจวงจื่อจิน มีเงินสดมากถึงสองล้าน และยังมีเครื่องประดับและข้าวของใช้ที่มีราคา รวมกันแล้วก็มีประมาณห้าล้านกว่า

หลินกั๋วอันมอบเช็คให้หลินซินเหยียนใบหนึ่ง แต่เครื่องประดับและข้าวของเครื่องใช้ขาดหายไปไม่น้อย และสร้อยข้อมือที่เสิ่นซิ่วฉิงสวมที่ข้อมือเมื่อครั้งก่อน ก็ไม่ได้อยู่ในนั้นด้วย

หลินกั๋วอันดูเหมือนจะมองออกถึงความสงสัยของเธอ จึงอธิบายออกมาว่า “เวลามันผ่านไปก็นานมากแล้ว บางอย่างก็พังไปแล้ว บางอย่างก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว นี่คือทั้งหมดที่เหลืออยู่”

ซินเหยียนรู้ดีและไม่ได้หักหน้าเขา ได้คืนมาเท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ที่เหลือก็ค่อย ๆ แย่งกลับคืนมา

เธอเก็บเช็คเข้ากระเป๋า นำกล่องไปใส่ไว้ถ้ายรถแล้วถึงกลับไปยังห้องอาหารอีกครั้ง

แต่ว่าบรรยากาศภายในห้องอาหารไม่ค่อยปกติเท่าไหร่

ตรงพื้นมีแก้วน้ำที่แตกละเอียด และชายกระโปรงของหลินหวี่หานก็เปื้อนน้ำ เสื้อผ้าของเธอยับยู่ยี่ไปหมด ดวงตาของเธอแดงก่ำและกำลังร้องไห้สะอื้นเบา ๆ เมื่อเห็นหลินกั๋วอันเดินเข้ามา เธอก็กระโจนเข้าไปหาเขาทันที “คุณพ่อ—”