น้ำตาของหลินซินเหยียนหยดลงมา วันนั้นคำพูดของหมอยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ “น้องชายของคุณไม่ไหวแล้ว—”

หลินซินเหยียนกอดจวงจื่อจินแน่น “น้องเขากำลังเรียนอยู่ค่ะ ครั้งหน้าหนูจะพาเขามาเยี่ยมคุณแม่นะคะ”

ความคิดของจวงจื่อจินค่อนข้างสับสนปนเปไปหมด จากนั้นเธอก็พยักหน้าอย่างงุนงง มือทั้งสองข้างกอดเข่า ไม่พูดอะไรอีก

“แม่อยากทานอะไรคะ？ หนูจะไปซื้อมาให้ค่ะ”

จวงจื่อจินไม่ตอบ สายตาของเธอแค่มองไปที่ไหนสักแห่งอย่างเหม่อลอย

“แม่คะ—” หลินซินเหยียนจับไหล่ของเธอไว้ “แม่มองหนู หนูคือหลินซินเหยียน ลูกสาวของแม่ไงคะ”

“หยุด！ หยุดเดี๋ยวนี้！ ” เมื่อพยาบาลที่ออกขึ้นตรวจเห็นหลินซินเหยียนมีท่าทางใจร้อน ก็เข้ามาห้ามไว้

หลินซินเหยียนมองพยาบาล “แม่ของฉันอาการหนักขึ้นอีกแล้วใช่ไหมคะ？ ”