ไป๋จู๋เวยพูดขึ้นตามหน้าที่ “ถ้าตามระเบียบของบริษัท มันก็เป็นแบบนั้น”

“เดิมที เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ๆแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากจะเอะอะโวยวายอะไร แต่เห็นกันอยู่ว่าหลินซินเหยียนมาสาย แล้วยังมาบอกว่าตัวเธอนั้นได้ลางานแล้ว คนที่พูดโกหกแบบนี้ นิสัยก็ต้อง—”

“เธอได้ลางานแล้ว” ขณะที่อู๋เหม่ยเสียกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องกล่าวโทษว่าหลินซินเหยียนนิสัยไม่ดีอยู่นั้น เสียงทุ้มต่ำก็ดังขัดจังหวะเธอขึ้นมา

อู๋เหม่ยเสียตกตะลึงครู่หนึ่ง นึกว่าเธอฟังผิดไป เรื่องแบบนี้ถึงขั้นต้องให้จงจิ่งเฮ่าต้องมาจัดการด้วยตัวเองเลยเหรอ？

อู๋เหม่ยเสียพูดต่อว่าขึ้นมา ：“คนที่นิสัยไม่ค่อยดี ไม่ควรจะอยู่ในบริษัทต่อไปอีก”

“เธอได้ลางานแล้ว ฉันเป็นคนอนุมัติเอง ยังต้องให้ฉันพูดอีกครั้งหรือไง？ ” จงจิ่งเฮ่าพูดเน้นย้ำอีกครั้ง ทำให้รู้สึกเหมือนถูกกดดัน

ครั้งนี้อู๋เหม่ยเสียได้ยินชัดเจนแล้ว

เพียงแต่ เธอรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อมาก