ในสถานที่แบบนี้ สิ่งที่พูดถึงก็มีเพียงเรื่องของธุรกิจเท่านั้น หลินซินเหยียนมองออกว่าเหอรุ่ยเจ๋อไม่ชอบสถานที่แบบนี้ เธอจึงดึงแขนเขา และกระซิบว่า “ฉันอยากออกไปสูดอากาศนอก”

“ได้สิ” เหอรุ่ยเจ๋อจูงมือเธอออกไปข้างนอก

แสงไฟ เสียงเอะอะโวยวาย การสนทนา การเยินยอ ค่อย ๆ จางหายไป

เมื่อเดินผ่านทางเดินไป พวกเขามาถึงด้านหลังห้องโถง ซึ่งกว้างขวางและสว่างสดใส บางครั้งก็มีคนยืนคุยกันอยู่ริมหน้าต่าง แต่ก็เงียบกว่าห้องโถงด้านหน้า

“เธอไม่คุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้ใช่ไหม？ ” เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มอ่อน ๆ “อันที่จริง ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

ครั้งนี้เป็นเพราะเซี่ยเจินหวีใช้ทั้งไม้แข็งและไม้อ่อน เขาไม่มีทางเลือกก็เลยรับปากมาที่นี่

เขาไม่ชอบการสังสรรค์ ไม่ชอบการวางอุบายทำร้ายกันลับหลัง ไม่ชอบการทำทุกวิถีทางเพื่อหาเงิน

“ฉันมองออก ดังนั้นคุณควรขอบคุณฉันใช่ไหมล่ะคะ ที่พาคุณออกมาจากกองเพลิงนั้น？ ”

“เธอจะให้ฉันขอบเธอยังไงล่ะ？ ” เหอรุ่ยเจ๋อโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ

ลมหายใจร้อนผ่างผสมกับกลิ่นหอมจาง ๆ ของไวน์ แผ่ซ่านตรงปลายจมูกของเธอ

หลินซินเหยียนจึงต้องถอยหลังออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว แต่กลับถูกรวบเอวเอาไว้